Onlangs is Een gegeven nijlpaard van Annette Bjergfeldt verschenen bij Uitgeverij Signatuur, een magnifieke, sprankelende familieroman over de jacht op de grote liefde, verlies en tweede kansen.
Deze roman neemt je mee naar een huis met een bijzondere familie, en naar de opera van Parijs tot het Circus Sowalskaja in Sint-Petersburg.
In deze Q&A vertelt de auteur wat meer over zichzelf.
Ik ben een Deense auteur, singer-songwriter en schilder. Met mijn muziek ben ik voor een Grammy genomineerd en ik heb ook nummers geschreven voor internationale muzikanten. Ik heb vier jaar in de vs gewoond en opgetreden op allerlei soorten plekken: van festivals en radiostudio’s, tot een schuur met paarden als publiek. Daarnaast heb ik ook singer-songwriterworkshops gegeven aan andere artiesten, maar ook aan kinderen en gevangenen. Ik vind het geweldig om al die verschillende mensen te zien stralen als ze iets moois creëren.
In al mijn artistieke inspanningen probeer ik eenzelfde soort liefde voor woorden en muziek uit te dragen. Vaak bevind ik me in de gelukkige positie om op een podium met andere muzikanten muziek te mogen maken. Maar tijdens het schrijven van een roman krijg ik dat geweldige gevoel waarin ik in mijn eigen Wonderland kan verdwijnen. Dan kun je je verhaal 400 pagina’s lang rekken en de tijd nemen. Maar allebei de uitingen, zowel muziek als literatuur, hebben iets magisch.
Jaren geleden las ik in een krantenartikel over iemand die in de muil van een circusnijlpaard verdween, en dat wilde ik graag in mijn verhaal gebruiken. Toen ik begon te schrijven besloot ik al snel dat het personage Varinka, dat ik op mijn stoere Deense grootmoeder had gebaseerd, Russisch moest zijn. Op die manier zou het avontuurlijker en leuker zijn om haar te beschrijven. Ik was toen net terug van een reisje naar Sint-Petersburg en zo kwamen de elementen bij elkaar en ontstond circus Sowalskaja. Verder zijn mijn eigen gekke familie, mijn persoonlijke verlangen naar grootse liefde en mijn liefde voor de kunst een inspiratie geweest. Het is geweldig om uit het echte leven met al zijn vreemde kronkels en verrassingen te putten als je schrijft.
Als een verhaal over de zoektocht naar de Grote Liefde en over de vele verrassende gezichten die liefde kan hebben. Als een familieverhaal over verdriet en vreugde, over liefde voor muziek en kleur. Hoe we grote teleurstellingen in het leven kunnen overwinnen. En het belangrijkste: over hoe het leven op zelfs de moeilijkste momenten plotseling ook de meest onverwachte en magische dingen kan brengen.
Zoals ieder ander mens heb ik mijn portie ‘nijlpaarden’ wel gehad, bijvoorbeeld door mijn kanker tien jaar geleden, maar ook vanwege het verlies van dierbaren. Ik geloof dat ik door het verdriet mettertijd ook nieuwe paden heb kunnen bewandelen: ik heb geleerd meer van het leven te genieten en geen aandacht te besteden aan dingen of mensen die me ongelukkig maken en me ongeïnspireerd laten voelen. Het leven is kort, maar ik maak er elke dag wat van.
Kussen, woorden, schilderijen, muziek, lachen, reizen, kinderen, vrienden en natuurlijk schrijven – vooral als je in een flow zit en je bijna een ontdekkingsreiziger in je eigen boek wordt.
Ik geef er de voorkeur aan mensen in een barmhartiger licht te zien. Dat betekent niet dat je niet tussen de regels door kunt lezen dat bijvoorbeeld Esthers moeder Eva behoorlijk egocentrisch kan zijn. Maar ik wil zulke dingen graag wat subtieler weergeven. De grote uitzondering in het boek is de grafdelver die naast de familie woont: hij is de bron van alle kwaad. Het is natuurlijk ook belangrijk om te laten zien dat het kwaad ook echt bestaat.
Ik weet nog zo goed hoe het is om kind te zijn, en vaak voel ik me er nog steeds een, ook al ben ik al lang volwassen. Als ik mijn ogen sluit en een bepaalde geur ruik, dan werkt mijn neus als een tijdmachine. De geur van seringen brengt me bijvoorbeeld terug naar mijn grootmoeders huis. Of als ik met mijn beste vriendin praat, die slechts een halfuur na mij in dezelfde straat is geboren, dan herinneren we ons samen van alles.
Zeker! Ik droomde al toen ik gitaar leerde spelen, begon met zingen en met schilderen in ons zomerhuis, en toen ik essays voor school moest schrijven over mijn rare familie. Waarschijnlijk ben ik op mijn achtste al begonnen dit boek te schrijven, zonder dat ik me daar bewust van was.
Dat lezers me schrijven dat ze tijdens het lezen zowel hebben gelachen als gehuild. Een groter compliment kun je me niet geven.
Ik hou van de klassieke schrijvers, zoals John Irving en Isabel Allende, en van magisch realisme in elke vorm. Misschien is de liefde voor dat genre ontstaan doordat ik door een moeder ben opgevoed die (net als Eva in het boek) ons precies kon vertellen wat er volgende week zou gebeuren en dat nooit raar vond. Veel van dat soort momenten in het boek, zoals het verhaal over de balletschoenen op het gazon, zijn echt gebeurd in mijn eigen jeugd.
Schrijf, schrijf, schrijf! Ook slechte stukken. Verwacht geen perfectie. Vertrouw op je eigen stem en als je twijfelt, vind dan de juiste mensen die halve hoofdstukken en kleine ideeën die elke dag groter worden kunnen waarderen. Besteed geen aandacht aan degenen die geen vertrouwen in je hebben. Ik heb ook erg veel geleerd van praten over het boek met vrienden en collega’s. Je kunt niet alles alleen doen.
Dat liefde daadwerkelijk alles overwint. Of het nou de liefde voor een partner, voor creëren, voor vrienden, familie, een kind, de natuur of een dier is. En dat hetgeen waar je je misschien wel het meest voor schaamt uiteindelijk datgene kan zijn waardoor de wereld jou echt ziet. Zoals het geval is bij Esther en haar vreemde dierenschilderijen.
Annette Bjergfeldt is een Deense auteur en Grammy-genomineerde singer-songwriter. Daarnaast werkt ze als songwriter-coach met onder anderen gevangenen en gehandicapte kinderen. Haar talent voor het vertellen van verhalen werd gecultiveerd toen ze vier jaar door de VS toerde en het publiek vermaakte met verhalen tussen de liedjes door. Met haar debuutroman Een gegeven nijlpaard behaalde ze de nummer 1-positie op de Deense bestsellerlij
