Leeuw

Anjané van Tonder zit in het aangiftekantoor van het politiebureau in Stellenbosch. Haar rechterhand om een grote iPhone geklemd alsof het een kostbaar kleinood is.
Tegenover haar aan de verweerde, van overheidswege verstrekte houten tafel zitten twee rechercheurs op verweerde, van overheidswege verstrekte houten stoelen. Ze hebben zich voorgesteld
als adjudant-onderofficiers Bennie Griessel en Vaughn Cupido.
Ze kijken nu allebei met gefronste wenkbrauwen naar het aangifteformulier dat zij zo zorgvuldig heeft ingevuld. In haar pijnlijk nette handschrift. Correct gespeld. En ter zake.
Ze schrijft dat ze twintig jaar oud is. Tweedejaars ‘Bachelor Letteren en Wijsbegeerte met als hoofdvakken Afrikaans en Nederlands en Algemene Taalwetenschap’. En dat ze in het damesstudentenhuis Minerva woont.
En dat ze bestolen is.
Anjané is een mooie jonge vrouw, met lang, steil blond haar, grote lichtgroene ogen en een gave huid. De roze lippen zijn nu op elkaar geperst in onderdrukte frustratie. Want ze voelt zich niet op haar gemak bij die twee in deze sfeerloze ruimte.
Ten eerste: waarom schudden ze hun hoofd, alsof ze niet snappen wat er in haar aangifte staat? Het is toch allemaal duidelijk geformuleerd.
Ten tweede: die rechercheur Griessel… die ziet er niet echt betrouwbaar uit. Vreemde ogen. Amandelvormig en donker. En treurig. Maar niet van verdriet. Gewoon treurig. Zijn haar zit in de war. En is te lang voor een man van zijn leeftijd. Op zijn gezicht staan de sporen van een ongezond leven. Sporen van te veel drank. En zijn gekreukelde overhemd en jasje over zijn middelbare dad bod doen goedkoop aan.
Ten derde: die Cupido lijkt een veel beter exemplaar. Fors en atletisch en aantrekkelijk, ook al spant het spierwitte overhemd over zijn buik. Hij is netjes gekleed, zijn korte haar is zorgvuldig geknipt. Maar de zwarte man heeft kapsones, is een tikkeltje arrogant. Toen ze binnenkwamen heeft ze het wel gezien, de blik die hij naar zijn collega wierp. Een blik die zei: daar gaan we weer.
Ze heeft rechten. Ze is het slachtoffer van een verachtelijke misdaad.
Die Griessel kijkt op van het klachtenformulier. ‘Juffrouw,’ zegt hij, ‘wat hebben ze precies van u gestolen?’
‘Niet “ze”. Kayla Venter. Zij heeft mijn ip gestolen.’ Anjané spreekt de twee letters op z’n Engels uit. ‘Aai Pie’.
‘Uw apie?’ vraagt die Cupido verbaasd.
Ze slaat wanhopig haar ogen naar het plafond. ‘Mijn Aaaaai Pieeeee,’ herhaalt ze de twee letters langzaam en duidelijk. ‘Dat staat voor intellectual property. Intellectueel eigendom.’
Ze kijken haar niet-begrijpend aan.
De moed zinkt haar in de schoenen. Hoeveel pech kan een mens hebben? Ze hebben de twee grootste sukkels van de hele politiemacht op haar afgestuurd.
Die Griessel zegt: ‘Oké, juffrouw, kunt u ons het verhaal vanaf het begin vertellen? In uw eigen woorden.’ Zijn stem klinkt heel geduldig, maar dat is nergens voor nodig.
‘Mijn aangifte is letterlijk in mijn eigen woorden,’ zegt ze.
‘We vatten het gewoon niet, juffrouw,’ zegt die Cupido. ‘Alstublieft. Begin bij het begin.’
Ze ademt langzaam in om zichzelf te kalmeren. ‘Ik heb een Insta-story gepost,’ zegt ze. ‘Eergisteren. En toen heeft Kayla Venter mijn intellectuele eigendom gestolen.’
‘Een Insta-story?’ vraagt Griessel.
‘Instagram?’ zegt ze. ‘Jullie hebben toch weleens van Instagram gehoord?’ En ze activeert haar telefoon.