De samaritaan

Ik ren.
De regen slaat in mijn gezicht terwijl ik door het dichte bos
storm, de scherpe steentjes snijden in mijn voeten, onbuigzame
takken halen mijn armen open en mijn lange natte haar kleeft aan
mijn mond.
Maar de duisternis is het ergst.
De maan slaagt er niet in om door de wolken te dringen en ik kan
maar een paar meter voor me zien. Toch moet ik keihard rennen
terwijl ik de takken met mijn handen wegduw en me tussen de
bomen door haast.
Weg!
Een bosuil roept en haar kuikens krijsen terug. Dat maakt me niet
bang, ik herken het geluid. Datgene waarvoor ik vlucht heeft twee
benen en een wapen. Ik werp een blik over mijn schouder en zie
geen licht van een achtervolgende zaklamp, dus heb ik een voorsprong.
Misschien wordt pas ontdekt dat ik ben gevlucht als het licht
wordt en voor die tijd moet ik een dorp kunnen bereiken.
In het beste geval.
Mijn ademhaling is zwaar.
Drie etmalen in een donker kamertje met mijn armen op mijn rug
vastgebonden hebben hun tol geëist; de inspanning van het rennen
put me uit en ik verlaag mijn tempo enigszins.
De bodem is de laatste minuten veranderd. Ik glijd af en toe weg
en ruik een onmiskenbare moerasgeur. Mijn handen raken iets wat
op een enorme varen lijkt.
Ineens hoor ik een geluid achter me dat dichterbij komt.
Het is geen uil, dit geluid verplaatst zich over de grond. Ben ik
ontdekt? Ik blijf abrupt staan om mezelf niet te verraden, tast met
mijn handen, voel een boomstam naast me, schuif erachter en
houd mijn adem in. Ik doe mijn ogen dicht om beter te kunnen
horen. Op dat moment schalt er een laag blaffend geluid door het
bos.