Koudvuur

Little Pluto rende door de compacte duisternis van de jungle. Het
bloed stroomde uit de lange, diepe wonden op zijn rug, die hij had
opgelopen toen hij zich onder het prikkeldraad door had gewurmd,
maar gelukkig was hij de plastic zak niet kwijtgeraakt. Hij hoorde de
honden achter hem janken. Ze zouden hem niet inhalen, hij kende
dit terrein door en door, ook in het donker. Hij was twaalf en woonde
hier al vier jaar. Hij gleed over het natte modderige pad naar de rivierbedding terwijl de hitte tussen de bomen dampte en de vliegen over
zijn rug krioelden. Het was niet ver meer. Als hij bij de rivier was zou
het sneller gaan, dan hoefde hij nog maar een paar honderd meter
langs de oever te rennen voordat hij in veiligheid was. Hij bleef staan
om op adem te komen. De honden zwegen. Nu hoorde hij alleen de
vertrouwde geluiden en het zachte gekabbel van het langsstromende
geelbruine water. Hij pakte de zak weer op, die verrassend licht was
gezien het belang van de inhoud.
Het zou voor een hele tijd voldoende zijn als ze zuinig waren.
Plotseling werd de rivier verlicht door een kil blauw schijnsel. Little
Pluto schrok. Soms gleden er donkere boten met afgezette motoren
door de nacht, boten met gevaarlijke mannen en felle schijnwerpers
aan boord die op zoek waren naar jongens die onder het prikkeldraad
door waren gekropen.
Deze keer was dat niet zo.