Slagzij

De verhoorkamer had geen ramen, alleen grijze wanden; er stonden drie stoelen en een tafel in het midden. De lucht was klam. Warm.
Alexander Blix had vele uren in verschillende verhoorkamers doorgebracht, maar niet hier, bij de Landelijke Recherche. En al helemaal nooit aan deze kant van de tafel.
Hij voelde aan zijn voorhoofd. Het verband. De hechtingen deden zeer.
De gedachte aan Iselin veroorzaakte een felle pijn die van zijn maag naar zijn borst omhoogschoot. Dat lieve kleine meisje van hem. De angstige blik, het bewegingloze lichaam. Alles was zo snel gegaan. Hij had niet eens de tijd gehad om na te denken.
De deur ging open.
‘Sorry dat je moest wachten,’ zei de man die het vertrek binnenkwam. ‘Er gebeurt op dit moment van alles.’
Bjarne Brogeland was bijna één meter negentig en was, hoewel hij al tegen de vijftig liep, nog steeds gespierd. Hij zorgde er altijd voor er smetteloos uit te zien. Kortgeknipt, donker haar. Pas geschoren, meende Blix te zien. Meteen hing er een mannelijke geur in de kamer, zijn maag draaide zich bijna om.
Brogeland deed een paar voorzichtige stappen naar voren terwijl de deur automatisch achter hem dichtviel. In zijn ene hand had hij een glas water, in de andere een stapel papieren en een pen. Hij ging zitten, legde de papieren neer en nam Blix van top tot teen op, alsof hij wilde zien welk letsel die had opgelopen en zich daar tegelijkertijd een oordeel over wilde vormen.