Graniet

Op het bankje op het Prins Hendrikplein in Den Haag zat een man die er de laatste maanden bijna dagelijks was gezien. Hij sprak met niemand, leek niemand te zien. Ook als iemand iets tegen hem zei, reageerde hij niet. Hij zat weggedoken in de kraag van een versleten, vuile grijze jas. Op zijn hoofd altijd een bruine wollen muts, waar lang grijs haar onderuit piekte dat een groot deel van zijn gezicht verborg. Verder droeg hij een broek waarvan de kleur niet meer vast te stellen was en schoenen die uit een legerdump moesten komen, van die bruine kartonnen kisten.Soms zagen mensen hem naar beneden kijken, lopend met gebogen rug achter een supermarktkarretje waarin hij plastic zakken meevoerde. Via de Zoutmanstraat liep hij kriskras door de kleine straatjes, via de Lange Vijverberg en het Korte Voorhout naar de Koekamp. Daar verbleven veel meer dak- en thuislozen, maar ook daar bemoeide hij zich met niemand. Of hij Nederlands verstond, waar hij vandaan kwam, hoe oud hij was, hoe hij heette, waar hij sliep, niemand die het wist. Als iemand zich het al afvroeg, werd er aangenomen dat hij wel in beeld zou zijn bij het Leger des Heils of het Straat Consulaat en dat hij bij de soepbus op de Koekamp wat te eten zou krijgen. Ook vandaag, een frisse februaridag, zat hij de hele dag op het bankje op het plein, roerloos als altijd, onopgemerkt door passanten. Pas toen het die avond ging regenen en hagelen en hij er ook in het halfduister nog zat, viel het een bewoner met zicht op het pleintje op. Na een uur keek ze nog eens uit het raam en tuurde naar het pleintje, waar het bankje nog maar amper zichtbaar was. Het was nu donker, de hagelbui was overgegaan in een tropische regenbui, maar in het licht van een van de straatlantaarns zag ze toch het silhouet van de zwerver. Roerloos zat hij in diezelfde houding, of was hij wat naar links gezakt? Hoofd gebogen, armen over elkaar geslagen en de handen verstopt onder zijn oksels. Nadat ze de buurvrouw had gebeld, die ook uit het raam had gekeken en er zelfs een verrekijker bij had gepakt en het ook niet vertrouwde, besloot ze toch maar de politie te bellen. Wat later zag ze twee figuurtjes bij het bankje, de gele strepen op hun uniform lichtten op in het schijnsel van de koplampen van de surveillanceauto. Vaag klonken niet verstaanbare berichten die werden doorgegeven via de portofoons die aan hun uniform geklikt zaten. Met zaklampen beschenen ze de man om vervolgens weer in de auto te gaan zitten. Een kwartier later stopten er twee auto’s, de vrouw vermoedde dat het de recherche was.