Wondervrouwen – Vrijheid voorhanden

Augustus 1973

Marie wist niet hoe diep ze onder de grond waren. Eerst waren ze een ijzeren wenteltrap afgedaald waar geen einde aan leek te komen, en vervolgens liepen ze door een lange galerij en onder massief ogende gemetselde bogen door die de hele stad van onderaf omhoog leken te willen houden. Ze schuifelden met ingetrokken hoofd onder een bovendorpel door waarboven een bord hen in het Frans waarschuwde: halt, hier begint het rijk van de dood! Erachter gaapten reusachtige grotten met schaars verlichte wanden. Rechts en links waren beenderen op soort geordend opgestapeld: schedels, ellepijpen, spaakbeenderen, dijbeenderen enzovoort. Nu besefte Marie pas wat de bewaker bij de ingang had bedoeld toen hij tamelijk streng tegen haar zei: ‘Mais ne mettez rien
dans le sac.’ Ze had hem niet-begrijpend aangekeken. Hij wees op haar rugzak, waarin ze haar schetsboek bewaarde.
‘Zijn er echt mensen die beenderen jatten?’ vroeg ze nu aan Helga, met wie ze aan de voet van een volgende trap op Annabel en Marlene wachtte.
‘Sommigen komen er zelfs speciaal voor,’ antwoordde Helga. ‘Een doodshoofd op je bureau of een schouderblad om mee te pronken, daarmee steel je de show. Als je ze namaakt van gips of plastic, kost dat al meer dan de toegangsprijs hier. Ik zou makkelijk wat extra geld kunnen verdienen als ik voor mijn geachte collega’s een echt menselijk bot meebracht als demonstratieobject voor in hun spreekkamer.’ Toen ze Maries ernstige gezicht zag, verflauwde haar glimlach. ‘Sorry, geintje. Ik zou absoluut geen graf willen verstoren.’
Een jongetje in een gele regenjas haalde Marlene en Annabel in, stoof toen langs Marie en Helga, rende luid joelend om de galm uit te proberen verder en verdween in het donker.
‘Laat me toch, mama,’ siste Marlene. Ze was inmiddels twaalf en vond het duidelijk gênant dat Annabel achterwaarts vóór haar uit de trap afliep om haar te kunnen opvangen als ze viel. Tegen de leuning gedrukt werkte Marlene zich tree voor tree omlaag. Ze kon zich zonder armen moeilijk vasthouden.