Rosamund

Na het overlijden van mama en Richard Quin werd het allemaal een stuk saaier. Ik kan me geen twee andere menselijke wezens voorstellen die permanent zo blij en opgetogen waren als Mary en ik toen we na Cordelia’s huwelijk alleen met onze moeder, broer en Kate waren. Maar ook al voelde het gemis van de warmte, de verwondering en het plezier erger dan honger en dorst, de schrijnendste kantjes van het verdriet gingen aan ons voorbij. We hoefden ons niet af te vragen waar onze doden waren gebleven, hoefden niet toe te geven dat ze mogelijk alleen maar vergaan waren en hoefden geen afschuw te voelen over dit misdadige verlies. Onze doden waren als de sterrenstelsels: we konden hen niet aanraken, maar ook niet aan hun bestaan twijfelen. We wisten dat ze een schitterende taak vervulden en hoewel we hadden kunnen wensen dat ze zich niet meer hoefden uit te sloven, wisten we dat hun lot net zo bij hen paste als muziek bij ons. We moesten Lovegrove echter verlaten. Ons huis had ons tot magische praktijken kunnen verleiden met de kans dat we ons in een herschapen verleden hadden begraven.