Tragikomische roman over de lotgevallen van een jongen die opgroeit in een familie die de oorlog heeft overleefd.
Op zijn zevende wordt Naff verteld dat hij niet zomaar een losstaand iemand is, maar tot een volk behoort. Een volk met een eindeloos verleden, dat recent een oorlog heeft overleefd. Dat ‘Ding’, die oorlog, krijgt iets mythisch voor Naff en hij gaat aan de haal met de verhalen die hij erover hoort. Hij hoopt dat zijn familie en zijn volk, wanneer hij maar het juiste verhaal vertelt, de oorlog voorgoed achter zich kunnen laten. Maar dat wordt niet altijd goed ontvangen. In tegendeel. Wanneer Naff op zijn zeventiende voor een cursus ‘Schrijven over de Shoah’ naar Tel Aviv gaat, leert hij wat die geschiedenis voor hem betekent.
Het Grote Niets is tragikomische roman over een jongen die zijn eigen stem probeert te vinden in het grotere verhaal van zijn volk.
De paperback is gesigneerd bij de auteur te bestellen via nadavvissel.nl
| ISBN: | 9789044978650 |
| NUR: | 301 |
| Type: | E-book |
| Auteur(s): | Nadav Vissel |
| Prijs: | 12,99 |
| Aantal pagina's: | 240 |
| Uitgever: | Signatuur |
| Verschijningsdatum: | 16-02-2021 |
| ISBN: | 9789046173510 |
| NUR: | 301 |
| Type: | Luisterboek |
| Auteur(s): | |
| Voorlezer: | Nadav Vissel |
| Prijs: | 13,99 |
| Duur: | 6 uur en 4 minuten |
| Uitgever: | Signatuur |
| Verschijningsdatum: | 16-02-2021 |
‘Voor kinderen bestaat een groot deel van de wereld uit raadsels en ergens opgepikte wijsheid. Nadav Vissel maakt de kinderwereld toegankelijk op een specifieke manier die toch universeel is en weet humor met tragiek te verbinden.’ – Sophie Zijlstra
‘Er is al eindeloos veel geschreven over de Tweede Wereldoorlog, maar toch geeft dit boek een uniek inzicht in “Het Ding”, vanuit het ontwapenende perspectief van een 7-jarig kind. Ontroerend, meeslepend, maar ook ongelofelijk grappig.’ – Jonathan Koopmans
‘Het Grote Niets gaat ergens over, en toch is het een licht en heel prettig te lezen verhaal. Mooie ontroerende scènes wisselen af met hilarische situaties. Ik raad het iedereen aan!’ – M. v.d. Kroonenberg
‘****Het Grote Niets is een origineel boek over de verwerking van de oorlog door de nakomende generatie. Het bevat onvergetelijke scènes en is geschreven met veel gevoel voor het absurde en tragische..’ – Martijn van Lieshout
Nadav Vissel groeide op in een Joods gezin in het overwegend gereformeerde/protestantse Zaandam. Aan de Universiteit van Amsterdam studeerde hij sociaalwetenschappelijke informatica. Later volgde hij een opleiding tot documentairemaker bij Frans Bromet. Met zijn eindfilm won hij de VERS-publieksprijs. In diezelfde periode begon hij met schrijven. Naast auteur en camerajournalist is hij gidsend schipper Captain Moses. Momenteel werkt hij aan een s
Het Grote Niets is deels gebaseerd op Nadavs eigen ervaringen en voor een groot deel verzonnen (zegt hij). Dat is goed te zien aan onderstaande beelden die hem inspireerden tijdens het schrijven en waarnaar verwezen wordt in het boek.
Klik op de afbeelding voor meer informatie.
Op pagina 43 maakt Naff met zijn polaroidcamera een foto van de tisj, wat eigenlijk niet mag. Onderstaande foto, vermoedelijk gemaakt door The Jewish Daily News tijdens Jom Kipoer bij de Belzer Rebbe, diende ter inspiratie voor de scène in het boek in de synagoge in Parijs.
Ongemerkt begon ik mee te zingen. Na een tijdje pakte ik mijn camera. Eén iemand zag het, maar die zei er niets van toen ik een foto maakte.
‘Doe weg die camera!’ zei mijn broer. ‘Dat mag niet.’
Ik nam aan dat een verbod voor mij als zevenjarige niet gold. Je was tenslotte pas religieus aansprakelijk als je je bar mitswe had gedaan.
Op pagina 78 vertelt Naffs vader over de familie aan de hand van een fotoalbum. Deze foto komt uit een fotoalbum van Nadavs eigen familie:
Hij legde een fotoboek op mijn schoot.
‘Met dat boek heb ik de letters geleerd! De namen staan naast de mensen.’
‘Even concentreren, Naff. Dat is de familie in Berends slagerij in Warffum, een van de noordelijkste dorpjes van Groningen, het platste platteland dat je ooit gezien hebt. Je opa is er geboren. Een dorp vlakbij is Pieterburen, waar ze die zeehondencrèche hebben.’
Op pagina 95 maakt Naff een tekening in de McDonalds in Zaandam:
Het gevoel die ochtend was zoals in Parijs geweest, maar minder sterk, ik had het tekenen die hele dag kunnen uitstellen, maar daar in het restaurant was de drang weer toegenomen. Op het papier verscheen Henoch dansend met Hém. Hand in hand. Erboven tekende ik sterretjes.
Op pagina 112 komt tijdens de housewarming de tekening terug:
Gelukkig kwam Het Grote Niets me te hulp en liet me naar mijn hand kijken, waar die tekening in zat. Terwijl ik die omhooghield en heen en weer zwaaide voor de mensen, riep ik: ‘Kijk naar de tekening, kijk naar de tekening, kijk naar de tekening!’
Het rumoer werd oorverdovend. Mijn broer schermde me met zijn lichaam af van de anderen en bracht me naar mijn kamer.
Op pagina 169 refereert Naff aan een foto die genomen is tijdens de filmopnames van The Attic: The Hiding of Anne Frank. Hierop is Nadav (jongen met de pet) zelf te zien.
Na de lunch werden we in een rij voor een winkel gezet. Op het moment dat de opname zou beginnen, werd Mary Steenburgen voor mij in de rij gezet. Dat was een beroemde actrice. Jack Nicholson had haar ontdekt.
‘Hé, hé, achteraan aansluiten, hè!’ riep ik. Mary glimlachte alleen maar naar me en negeerde me verder. Ze wist dat ik als een puppy in haar handen was. Er is een foto van vlak na dat moment. Ik sta schuin achter haar. Ze houdt met een hand haar jas dicht. Misschien dacht ze nog aan wat ik gezegd had.
Nadav 7 jaar
‘Wordt de soep niet te zout?’ zei mevrouw Cohen. ‘En zit er wel vlees in?’
‘Hoe bedoelt u? Dat kunnen we toch niet zien vanaf hier?’
‘Laat nou, Naff.’ Dat was mijn moeder.
Oma Boma droeg een blad met kommen soep de kamer in.
Mijn moeder hielp met uitdelen. Ze zette een kom voor mevrouw Cohen op tafel.
‘Nu zullen we het weten,’ zei ik.
‘Ik hoop niet dat het van die Auschwitzsoep is. Van die waterige soep met bijna niets erin, en wat er aan
vlees in zat, was naar de bodem van de pan gezakt. Als je bevriend was met de soepschepper, schraapte die
de lepel er voor je overheen. Als hij je niet mocht, had je alleen water waar wat stukjes kool in dreven.’
Iedereen staarde naar zijn soepkom en keek niet op of om.
‘U mag mijn soep wel,’ zei ik.
