Tom Clancy Staatsgreep

De Ground Branch-operators die belast waren met Joaquín Fernando Gorshkov opsporen en uitschakelen stonden bekend als Windward Station. Op het kantoor van de directeur van de nationale inlichtingendiensten in Liberty Crossing werd deze operatie sudden squall genoemd. Windward, tegen de wind in, en squall, rukwind: degene die de codenamen had bedacht, was kennelijk een weerkenner. Een zeeman misschien, dacht cia-agent Adam Yao, terwijl hij door het groezelige raam van de bus naar de Venezolaanse jungle keek en nadacht over de manier waarop hij en zijn team hier terecht waren gekomen.
Yao was nog geen veertig, gladgeschoren, en hij had een volle bos zwart haar dat er altijd verwaaid uitzag, tenzij hij het met pommade in model bracht – wat hij niet deed. Naast Engels sprak hij Mandarijn, Kantonees en Spaans alsof het zijn moedertalen waren, maar hij luisterde meer dan hij sprak.
Hij was lang, maar niet overdreven, en hij had het lichaam van een tienkamper: goed gespierd als een sprinter, maar een tikkeltje aan de slanke kant voor duursporten. Als hij een tanktop had gedragen of geen shirt aan had gehad, zoals de helft van de mannen die hutjemutje in de gammele bus zaten, zou zijn afgetrainde lichaam duidelijk zichtbaar zijn geweest, maar een Aziatische man die gekleed ging in een chino, suède enkellaarzen en een wijd, grijs linnen shirt viel niet op en – belangrijker om veilig de nacht door te komen – hij zou niemand bijblijven. Als je in China een man uit duizenden was, waren er nog een heleboel mensen die op je leken. Yao was niet echt onopvallend tussen de lokale bevolking, maar Chinese, Japanse en Midden-Oosterse achternamen waren helemaal niet ongebruikelijk in Zuid-Amerika. Yao was geen latino, maar hij zag er ook niet uit als een yanqui – een yankee – en in het door crisis geteisterde Venezuela was dat het enige wat telde.
Als je het terugbracht naar de essentie, hadden hij en zijn team slechts twee doelen: Joaquín Gorshkov uitschakelen en daarbij zelf in leven blijven.
In zijn vijftien jaar bij de Agency had Yao wel geleerd dat het een verbazingwekkend ingewikkelde onderneming was om iemand te laten ombrengen. u.s. Code Title 50, het Amerikaanse wetsartikel dat ervoor zorgde dat zijn team in het geheim kon opereren en het bestaan ervan ontkend kon worden, gaf de president en de nationale veiligheidsraad ook de bevoegdheid om op te treden als een soort star chamber: een geheime rechtbank waarbij bepaalde mensen konden worden bestempeld als een directe, ernstige bedreiging voor het welzijn van de Verenigde Staten en zijn burgers. Tenminste, zo interpreteerden de juristen het.
Voorlopig.
In weerwil van spionageromans en Hollywood-actiefilms maakten cia-agenten er geen gewoonte van om hun vijanden een kopje kleiner te maken. Inlichtingenwerk was grotendeels saai en log, een langetermijnspel waarin het erom draaide dat je het hoofd en het hart van mensen voor je moest winnen door hen ervan te overtuigen dat jouw dogma beter was dan dat van hen, of dat jouw dogma in elk geval beter betaalde. Als er iemand om het leven kwam, aan welke kant dan ook, was er iets vreselijk misgegaan.