Tom Clancy Schaduw van de draak

Dr. Patti Moon schoot rechtovereind op haar plastic dekstoel, geschrokken van het geluid dat ineens door haar headset klonk.
De bijtende wind die over de Tsjoektsjenzee blies had niet in de gaten dat het lente was en kleurde haar bolle wangen en haar nogal kleine neus roze. Afgezien van haar handen, die ze nodig had om op haar Toughbook-laptop te werken, was haar gezicht het enige lichaamsdeel dat niet dik was ingepakt in lagen wol en fleece. Dr. Moon boog zich naar de opklaptafel op het achterdek van onderzoeksschip de Sikuliaq en spitste haar oren om het geluid nog eens te horen. Sikuliaq betekende ‘jong ijs’ in het Inupiak; een passende benaming voor een onderzoeksschip dat in staat was om door meer dan een halve meter van dat spul te ploegen.
Moon legde haar vinger op haar headset, alsof ze daardoor beter zou begrijpen wat de plotselinge geluidsexplosie te betekenen had. Als voormalig sonartechnicus op een torpedobootjager van de marine had ze naar heel wat geluiden uit de diepte geluisterd, maar nooit iets als dit.
De wetenschapper die als een zoutzak naast haar zat draaide zich om en keek haar aan met slaperige ogen waar nauwelijks verholen minachting uit droop. Ze nam het niet persoonlijk op. Zo keek hij naar alles en iedereen op de boot. Steven ‘Snopes’ Thorson had zijn hele volwassen leven in de academische wereld doorgebracht. Hij wist dat hij slim was, en dat wilde hij iedereen om hem heen laten weten ook door alles wat mensen zeiden op waarheid te controleren, en dan vooral als het ging om zijn collega en mededoctor Patti Moon.
Haar academische staat van dienst was schitterend, maar ze had ook nog eens de ervaring dat ze was opgegroeid in het noordpoolgebied, en dat stak dr. Thorson kennelijk veel meer dan de snijdende wind.
Moon had de eerste zeventien jaar van haar leven doorgebracht in het piepkleine kustdorpje Point Hope in Alaska, nog geen zeshonderdvijftig kilometer ten zuiden van de plek waar de Sikuliaq nu manoeuvreerde om zijn kop in de wind te houden. Ze was in Anchorage geweest voor een basketbaltoernooi van de middelbare school toen de uss Momsen, een torpedobootjager van de Arleigh Burke-klasse, daar de haven aandeed. Er was een vrouwelijke matroos met de kapitein meegekomen, en daardoor was haar leven veranderd. Niemand zette haar onder druk om dienst te nemen; dat hoefde niet. Ze was grootgebracht op de oceaan: haar vader nam haar altijd mee uit vissen en op zeehondenjacht. De zee zat haar in het bloed, en hoewel ze niet precies wist hoe ze over de Amerikaanse regering dacht, was de aanblik van het prachtige grijze oorlogsschip voor de kust van haar geboortestaat voldoende aansporing om haar handtekening op de stippellijn te zetten zodra ze haar diploma had gehaald. Ze diende zes jaar als sonartechnicus.