Iets te verbergen

Westminster
Centraal-Londen
Op een van de heetste dagen van een tot nu toe snikhete zomer kwam Deborah St. James via Parliament Square bij Sanctuary Buildings aan. Ze was uitgenodigd voor een onderhoud met zowel een staatssecretaris van het ministerie van Onderwijs als het hoofd van de National Health Service, de nhs. ‘We willen graag een project met u bespreken,’ zo was haar verteld. ‘Hebt u daar eventueel tijd voor?’

Dat had ze. Ze was naarstig op zoek geweest naar een project sinds de uitgave van London Voices vier maanden geleden, een onderneming waarmee ze de afgelopen jaren zoet was geweest. Dus was ze blij dat ze een afspraak had die misschien tot een nieuw project zou leiden, hoewel ze zich niet kon voorstellen wat voor soort fotografie het ministerie van Onderwijs, in samenwerking met de nhs, in gedachten had.

Met haar identiteitsbewijs in de hand liep ze naar een wachtpost bij de deur. Maar die had daar minder belangstelling voor dan voor de inhoud van haar lijvige tas. Hij zei tegen haar dat haar mobiele telefoon oké was, maar dat ze moest bewijzen dat haar digitale camera ook echt een camera was. Deborah nam daarop een foto van hem. Ze liet die aan hem zien. Hij gebaarde haar naar de deur. Net toen ze naar binnen wilde gaan, zei hij: ‘U moet hem wel wissen, hoor, ik zie er niet uit.

Bij de receptie vroeg ze naar Dominique Shaw. Ik ben Deborah St. James en ben hier om de staatssecretaris van Onderwijs te spreken, voegde ze eraan toe.

Na een discreet mompelend telefoontje kreeg ze een koordje met daaraan een kaartje waarop BEZOEKER stond. Vergaderzaal 4, zo werd haar verteld. Tweede verdieping. Rechtsaf als ze met de lift wilde, linksaf na de trap. Ze nam de trap.

Toen ze bij vergaderzaal 4 aankwam, dacht ze dat ze een verkeerd nummer had doorgekregen. Aan een glanzende vergadertafel zaten vijf mensen, niet de twee met wie ze dacht te hebben afgesproken. Drie staande ventilatoren probeerden dapper wat verkoeling in het vertrek te brengen. Ze creëerden alleen maar een soort sirocco.

Aan het hoofd van de tafel stond een vrouw op die met uitgestoken hand naar haar toe kwam. Ze was keurig gekleed, en aan alle kanten straalde ze ‘rijksambtenaar’ uit. Ze droeg een grote bril zonder montuur en gouden oorbellen zo groot als golfballen. Ze heette Dominique Shaw, zei ze, parlementair staatssecretaris voor het onderwijssysteem.