Inspirerend en bij vlagen hilarisch boek over geluk vinden, ongeacht je omstandigheden
Ruud heeft het allemaal voor elkaar: een gewilde baan bij de televisie, een mooi huis in Amsterdam, een leuke relatie, twee Instagrammable katten en een fijn sociaal leven. O ja, en hij heeft kanker. Voor de derde keer. Ondanks zijn ziekte weet hij toch geluk te vinden in zijn leven. Hoe doet hij dat?
In Ziek gelukkig deelt Ruud zijn ervaringen over ziek en gezond zijn, soms pijnlijk en ontroerend, maar bovenal positief en vol levenslust, op zijn eigen onnavolgbare wijze. Hij vertelt wat hij geleerd heeft door zijn ziekte zodat ook jij geluk kunt vinden, wat je omstandigheden ook zijn.
‘Leef elke dag alsof het je laatste is, maar blijf dromen alsof je 100 wordt.’
Ruud overleed op 9 oktober 2021. Zijn grootste wens is om iedereen die het nodig heeft een steuntje in de rug te geven met zijn boek en vele mensen te inspireren om geluk te vinden en te genieten van de kleine momenten.
| ISBN: | 9789400513938 |
| NUR: | 770 |
| Type: | Paperback |
| Auteur(s): | Ruud ten Wolde |
| Prijs: | 21,99 |
| Aantal pagina's: | 248 |
| Uitgever: | Lev. |
| Verschijningsdatum: | 19-10-2021 |
| ISBN: | 9789044932928 |
| NUR: | 770 |
| Type: | E-book |
| Auteur(s): | Ruud ten Wolde |
| Prijs: | 12,99 |
| Aantal pagina's: | 224 |
| Uitgever: | Lev. |
| Verschijningsdatum: | 19-10-2021 |
| ISBN: | 9789046175842 |
| NUR: | 770 |
| Type: | Luisterboek |
| Auteur(s): | Ruud ten Wolde |
| Voorlezer: | Lykele Muus |
| Prijs: | 13,99 |
| Duur: | 6 uur en 18 minuten |
| Uitgever: | Lev. |
| Verschijningsdatum: | 02-12-2021 |
Ruud ten Wolde (1992-2021) had als kind maar één droom: bij de televisie werken. Op zijn negentiende had hij al een eigen tv-format bedacht, dat bij BNN uitgezonden werd. Hierna werkte hij voor en aan (de ontwikkeling van) diverse tv-programma’s, onder andere als redacteur en verslaggever bij RTL Boulevard .
De volgende dag mocht ik me in mijn smurfenjurk hijsen en ook deze keer instrueerde ik de anesthesist over het onderwerp waarmee ik in slaap wilde worden gebracht: de Malediven. De anesthesisten gingen hier als Emmy-waardige acteurs in mee en begonnen over mijn decadente businessclassvlucht te praten, maar voordat ik mentaal kon boarden was ik al onder narcose. De operatie duurde meer dan zeven uur en verliep goed. Toen ik bijkwam was het eerste wat ik deed mijn gezicht bewegen. Het werkte nog! Ik kon wel janken van blijdschap, maar het gevaar was nog niet geweken. Ik wilde zo snel mogelijk horen of mijn spier gespaard was gebleven, dus hield ik de eerste de beste recoveryverpleegkundige aan en vroeg haar of ik ‘spier elf ’ nog had. De verpleegkundige keek me aan alsof ik niet helemaal goed was, wat ook kon kloppen gezien de zware, lange narcose, maar ik deed er nog een schepje bovenop in de hoop dat ze het dan wél zou begrijpen. ‘Is mijn musculus sternocleidomastoideus nog intact?’ vroeg ik dwingend, alsof iedereen in de wereld deze Latijnse term moest kennen. De verpleegkundige kreeg nog net geen inzinking van mijn rare vragen, dus besloot ik om zelf te voelen en de vraag wat te versimpelen: ‘Ziet mijn hals er normaal uit?’ Ze antwoordde dat hij er normaal uitzag maar dat hij wel vol zat met nietjes. Daar kon ik mee leven. High van de narcose als ik was vroeg ik aan een andere verpleegkundige of ik (naast mijn beloofde perenijsje) haar telefoon mocht hebben, die ze gek genoeg aan me gaf. Ik was echt net ontwaakt en normaliter moet je dan nog een uur of anderhalf op de uitslaapkamer blijven liggen. Toch besloot ik zo brutaal te zijn om mijn moeders nummer in te toetsen en joviaal te vertellen dat de operatie gelukt was en dat ik naar mijn kamer mocht. De verpleegkundige moest daar zo om lachen dat ze me inderdaad naar mijn kamer liet gaan. Ik had immers alweer genoeg praatjes.
