En toen was er een boek…

25 februari verscheen How To Not Kill Yourself van David Mangene. Hij vertelt in zijn boek openhartig en met humor over zijn worsteling met depressie en suïcidale gedachtes. In deze post schrijft hij over de impact die de verschijning van het boek op hem heeft gehad.

ʽEen droom is een doel met een deadline.’ – Napoleon Hill

ʽGast, ik denk dat ik een boek wil gaan schrijven. Memoires,’ zei ik tegen mijn oude vriend Chris.
ʽSerieus?’ vroeg hij. ʽBen je daar niet wat jong voor?’ voegde hij eraan toe.
ʽIk ben bijna vijftig, man. Hoe oud moet je zijn?’ flapte ik eruit, een tikkeltje defensief.
ʽGeen idee, gast. Volgens mij zijn er geen regels voor,’ zei hij, en ik wist dat hij gelijk had.
Dat was tweeënhalf jaar en drie manuscripten geleden. Mijn boek zag het levenslicht in de gedaante van memoires over het leven als Amerikaan in het buitenland en is uiteindelijk een zelfhulpboek geworden over jezelf niet van kant maken. De reis kende meer bochten en kronkels dan de goeie ouwe Mississippi en toch zijn we nu hier aangekomen…
De dag van verschijnen.
Hoe voel ik me na de talloze uren van schrijven, schrijven en nog eens schrijven die ik erin heb gestopt? Afspraken met Joost de uitgever, terug naar de tekentafel, nog meer schrijven. Komt er ooit een eind aan dat schrijven? Ja, jazeker. Zeker weten komt er ooit eind aan. Om precies te zijn: vandaag.
Ben ik door het dolle heen van blijdschap en in opperste vervoering?
Ben ik zo trots als een pauw?
Dik tevreden?
Nou… in alle eerlijkheid?
Het voelt alsof ik moet kotsen.
Het is gênant om dit te moeten toegeven, maar vandaag, 25 februari 2020, verschijnt mijn boek, en ik ben tot niets anders in staat dan terug in bed kruipen, onder zoveel dekens als fysiek mogelijk is en… me verstoppen.
En ik heb het niet eens zien aankomen. Rationeel ben ik natuurlijk trots dat ik de eindstreep heb gehaald. Ik heb een boek geschreven waar ik trots op kan zijn. Maar in mijn hart ben ik een beetje overweldigd. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen met de enorme veelheid aan dingen die ik nu moet gaan doen.
Zoals vaak het geval is, is het Dominique die me redt. Ze komt naar boven, wetend dat ik in zelfverkozen ballingschap zit, trekt de dekens van me af en suggereert voorzichtig het volgende actieplan… ʽKom, dan gaan we een nieuwe tatoeage bij je laten zetten.’
Soms is dat alles wat er nodig is.
Ik had al een hele tijd een ontwerp dat ik mooi vind op het oog, en vandaag, plotseling voelt vandaag perfect. Ze belt erachteraan, en een uur later zit ik in de stoel, vervuld van een gevoel van verwachting dankzij het troostende gonzen van de naald.
Ik kan niet uitleggen waarom het besluit om de tatoeage te laten zetten me kalmeerde. Ik kan evenmin uitleggen waarom ik in paniek raakte nadat ik mijn doel van het schrijven van een soort levensverhaal had bereikt. Het lijkt gewoon alsof er op dit punt niet veel logica te vinden zal zijn. De kunst zal zijn om dat gegeven te aanvaarden en desondanks te genieten. De achtbaan die de verschijning van dit boek is, zal nog wel even duren. Ik zal interviews gaan geven en proberen boeken te verkopen. En het gewone leven zal uiteraard ook doormarcheren. Maar ondertussen zal ik bovenal proberen om te genieten van alles wat er komt.
Ik houd jullie op de hoogte.