Schimmen

Hüseyin… Weet je wie je bent, Hüseyin, als je de glanzende contouren van je gezicht in het glas van de balkondeur herkent? Als je de deur opendoet, het balkon op stapt, de warme lucht over je gezicht strijkt en de ondergaande zon tussen de daken van de woonblokken van Zeytinburnu oplicht als een reusachtige sinaasappel? Je wrijft je ogen uit. Misschien, denk je, misschien was elke horde, elk conflict in je leven er alleen maar om op een goede dag hierboven te staan en te weten: dit heb ik verdiend. Met het zweet op mijn voorhoofd.
Je hoort de eerste ezan van de avond op het balkon van je appartement, je ruime vierkamerwoning op de vierde verdieping waar je bijna dertig jaar voor hebt gewerkt en gespaard, terwijl je vier kinderen opvoedde en je vrouw een weliswaar bescheiden, maar nooit gebrekkig bestaan hebt gegeven. Je leefde je leven in drie diensten, Hüseyin, je deed alle diensten op zondagen, op feestdagen, je draaide overuren, je hebt van alle beschikbare mogelijkheden gebruikgemaakt die de fabriek bood om je familie te onderhouden, om voetbalschoenen te kopen voor de jongste, om de schulden van de oudste mee af te lossen en om iets opzij te kunnen leggen. En nu is het je eindelijk gelukt. Je bent negenenvijftig en huiseigenaar.