De nieuwe tijd

Henny keek op en spitste haar oren. Een geluid vol verlangen vond vanaf de binnenplaats zijn weg naar de tweede etage, een geluid vol verlangen zoals het slaan van een klok of het zingen van een merel. De zaterdagen van haar kinderjaren schoten haar te binnen. Zomerse zaterdagen. De glinstering in het water van de regenton. De witte bessen die ze van de struiken voor de achtermuur van de binnenplaats mocht plukken. De geur van de taart die haar moeder voor de zondag in de oven had staan. Haar vader die thuiskwam uit kantoor en zachtjes floot, terwijl hij zijn das losmaakte, de kraag van zijn overhemd losknoopte. Henny liep naar het raam, opende het en luisterde naar het geluid dat al die beelden bij haar had opgeroepen. Het piepen van de oude schommel. Het was nog lang geen zomer. De kleine jongen op de schommel beneden droeg grofgebreide slobkousen en een kort jasje, de hemel boven hem was grijs, de struiken waren nog kaal. Maar aan de rand van het weiland liepen de eerste katjes al uit, er stonden lenteklokjes op het grasveldje en ook het licht leek hoopvoller te zijn dan nog maar een paar dagen geleden. De donkere maanden van de winter waren voorbij en daarmee de donkere jaren van de oorlog. ‘Je loopt nog steeds in je onderhemd, kind, en dan sta je daar nog in de tocht ook.’ Henny draaide zich om naar haar moeder, die de keuken was binnengekomen en naast haar kwam staan bij het raam. ‘Nog geen acht uur en dat mens van Lüders laat dat kind al op de binnenplaats spelen.’ Else Godhusen schudde haar hoofd. ‘Kom, maak een beetje voort. Er zit nog heet water in de ketel, dat giet ik voor je in een kom.’

Maart 1949
Het geblaf klonk zo dichtbij dat Theo naar het raam liep om de tuin in te kijken. Bijna niets duidde op voorjaar; er lag een ijskoude winter achter hen en de eerste dagen van maart hadden daar nog geen uitweg uit weten te vinden. Alleen de mussen in de kale esdoorn tsjilpten en lieten zich niet van de wijs brengen door de diepe hondenstem.
Stoorde hij zich eraan? Het was de hond van de buren die begin van het jaar hier waren komen wonen. Aardige mensen,
familie van de vorige eigenaar, die was overleden. Een vrijwel intact dak boven het hoofd hebben, dat was een groot geluk in deze tijden. Voor hem, voor Henny’s zoon Klaus, die bij hem inwoonde, voor de familie hiernaast.
Nee, het geblaf stoorde Theo Unger niet, ook al waren er tot nu toe nooit honden in zijn leven geweest, noch in het landelijke Duvenstedt, waar hij was opgegroeid, noch in de jaren hier met Elisabeth in de Körnerstraße, dicht bij de Alster.
Terwijl een elegante hond eigenlijk goed zou hebben gepast bij de vrouw met wie hij vierentwintig jaar getrouwd was geweest.

Maart 1970. Käthe nam een aanloopje en begon te springen. Aan de overkant bleef ze even staan om naar adem te happen en ze zwaaide naar Henny. Toen sprong ze weer terug en viel in de armen van haar vriendin. Henny ving haar opgelucht op. Acht sprongen. Vanaf het huis van de een naar het huis van de ander. Een spelletje uit hun kinderjaren. Indertijd hadden ze bij elkaar de keuken in kunnen kijken.
‘Ik kan het nog!’ jubelde Käthe.
Auto’s remden af. Straks hield dat gekke mens niet op met dat gespring. Voetgangers draaiden zich naar hen om, lachten verbaasd. Hoe ouder, hoe gekker. De eerste zonnige dag in maart, een maand die tot nu toe alleen bewolkte luchten had gekend. Waren Henny en Käthe
daarom zo uitgelaten op weg naar de Eilenau?
‘Nou jij!’ riep Käthe.
Henny schudde haar hoofd. Zachte blonde krullen vielen in haar gezicht; die van Käthe waren stevig en donker. In beide gevallen met dank aan de haarverf van Wella. Grijze haren lieten ze liever aan hun mannen over.
‘Ik vang jou liever op,’ zei Henny.