Rancune

Januari 2020
L’Étranger opent de deur, laat zijn blik door de kamer gaan en glimlacht tevreden. Het driesterrenhotel is ascetisch, maar voor zijn plannen is de kamer perfect. Als hij de sleutelkaart in de schakelaar steekt, gaat er een flets licht aan. Hij zet de Louis Vuitton-sporttas op de grond en voelt hoe zijn bovenarm wordt ontlast. Sinds hij van het schip is gekomen, heeft hij de tas met zijn gereedschap niet meer losgelaten. De hele weg van de loopbrug tot in de taxi en het hotel hebben zijn vingers stevig in het leren hengsel geknepen. Ontspannen loopt hij naar het grote raam dat uitkijkt op een plein: de mensen die daar rondstruinen lijken vanaf de hoogste etage van het hotel op tinnen soldaatjes. En dat zijn ze wellicht ook, soldaten van hun eigen leven, op weg naar de onbeduidende gevechten van hun bestaan. Lemmingen. Aan de rand van het plein, voor een granieten kantoorgebouw, is een demonstratie aan de gang: tientallen mensen in donsjassen houden grote borden omhoog. Er staan twee politiewagens. De daaruit gestapte agenten volgen de situatie gelaten. L’Étranger lacht in zichzelf. Hij heeft nog nooit gedemonstreerd. Waarom zou hij ook? Hij gaat liever op in de massa dan dat hij in het middelpunt van de belangstelling staat. Bovendien breng je geen blijvende verandering teweeg door met enkele tientallen mensen bijeen te komen op een of ander stom plein. Een mooie gedachte misschien, maar niet meer dan dat.