Het schrijven van een nieuwe reeks

Door Max Seeck

Toen ik het derde deel van mijn eerste trilogie had voltooid, was ik behoorlijk uitgeput. De Balkan-trilogie – die gaat over de Finse ex-soldaat Daniel Kuisma die wordt geconfronteerd met zijn afschuwelijke verleden – werd tussen 2016 en 2018 binnen vierentwintig maanden uitgebracht. Het voelde alsof ik geen verhalen meer had om te vertellen en ik behoefte had aan een jaar lang pauze van het schrijven.

Ik was dus moe en blij, maar niet helemaal tevreden. De boeken over Daniel Kuisma waren heel goed ontvangen in Finland, maar afgezien van een paar buitenlandse vertalingen (waaronder Duits, Italiaans en Estisch), was er niet echt internationaal succes. Terwijl dat iets is waarnaar ik altijd heb gestreefd. Ik wilde niet alleen in Finland worden uitgegeven, maar over de hele wereld. Er is niets mis met de Finse boekenmarkt, behalve de grootte. Een land met vijfenhalf miljoen inwoners kan maar een beperkt aantal boeken lezen.

Op een zonnige dag in de zomer van 2018 ging ik lunchen met mijn agent in een restaurant in het stadscentrum van Helsinki. Ik vroeg haar waarom de buitenlandse rechten van de Daniel Kuisma-boeken, ondanks haar grote inspanningen, niet zo goed verkochten. Uiteindelijk noemde ze wat reacties die ze tijdens internationale boekenbeurzen van uitgevers had gekregen. Mensen leken de boeken goed te vinden, maar ze waren iets te masculien (met een mannelijke ex-soldaat als hoofdpersoon) en te internationaal, in de zin van dat de gebeurtenissen voornamelijk buiten Finland plaatsvonden. Het bleek dat lezers van misdaadverhalen momenteel juist graag verhalen lezen die zich in Finland afspelen.

En dat was dat. Ik wist dat de gehoopte pauze van het schrijven er niet zou komen. Nog niet, tenminste. Een paar weken lang probeerde ik de opzet te bedenken van een compleet nieuwe boekenserie. En een van de eerste dingen waar ik heel in het begin mee kwam was de sterke en gecompliceerde vrouwelijke hoofdpersoon genaamd Jessica Niemi.

Vanaf het allereerste moment dat ik me een beeld van haar vormde in mijn hoofd, was ik verliefd op Jessica. Ze had het allemaal – inclusief zwakke plekken. Ze was slim, stoer en eigenwijs, en werd zeer gekweld door haar verleden en opkomende mentale problemen. Ze was prachtig vanbinnen en vanbuiten. En met ‘prachtig’ doel ik op de overweldigende complexiteit die mij, als haar schepper, tot op de dag van vandaag fascineert.

Deze keer koos ik Helsinki uit als toneel en locatie voor de belangrijkste gebeurtenissen. En dan niet het geweldige, warme en hippe Helsinki in juli, maar het compleet tegenovergestelde: ik wilde dat de stad haar andere gezicht liet zien: dat van de lange, donkere winter met sneeuw. Ik dacht: laten we volledig Nordic noir gaan deze keer! En wat als het boek niet over een standaardmoord zou gaan of zelfs maar een reeks moordzaken? Wat als we occulte elementen toevoegen en er een bijna bovennatuurlijk verhaal van maken?

Het proces van het boek schrijven was, nou ja, doodeng. Ik paste mijn werkgewoontes aan en probeerde een griezelige sfeer voor mezelf te creëren terwijl ik schreef. Ik probeerde in het donker te schrijven en had constant mijn koptelefoon op, waaruit niets anders klonk dan de huiveringwekkendste horrorfilmmuziek die je je maar kunt voorstellen. Ik wist dat ik met iets anders wilde komen; geen traditionele detectiveroman en ook geen Stephen King-achtig griezelverhaal. Ik wilde op veel vlakken uniek zijn.

En uiteindelijk loonde het risico. Het boek, dat de titel Uskollinen lukija (De trouwe lezer) kreeg, werd vrijwel meteen een succes en werd verkocht aan 38 landen over de hele wereld. De Amerikaanse uitgave, The Witch Hunter, kwam zelfs in The New York Times-bestsellerlijst terecht. Nu kan ik alleen maar terugkijken en blij zijn dat ik geen pauze heb genomen maar over Jessica besloot te schrijven.

Op dit moment is het tweede boek over Jessica Niemi al uitgekomen in Finland en dat is zelfs nog beter ontvangen dan het eerste deel. Het tweede boek, getiteld Pahan verkko (Net van kwaad), zal ook over de hele wereld worden uitgebracht.

En hoe het nu verdergaat? Zodra ik klaar ben met het schrijven van deze blogtekst, ga ik verder schrijven aan het derde deel, dat in Finland, en hopelijk overal, in augustus zal uitkomen. Ik zit weer in precies diezelfde schrijfmodus waarbij ik naar enge filmmuziek luister en zo veel mogelijk in Jessica’s hoofd probeer te kruipen. Dat alleen al vind ik griezelig om te doen.