Mindful Moorden

‘Als je voor een deur staat te wachten, sta je voor een deur te wachten. Als je ruzie hebt met je vrouw, heb je ruzie met je vrouw. Dat is mindfulness. Als je voor een deur staat te wachten en je gebruikt die tijd om in gedachten verder te ruziën met je vrouw, dan is dat geen mindfulness. Dat is alleen maar dom.’

Joschka Breitner
Onthaasten op de inhaalstrook –
Mindfulness voor managers

Laat ik even vooropstellen: ik ben niet gewelddadig aangelegd. Integendeel. Zo ben ik bijvoorbeeld van mijn levensdagen nog nooit betrokken geweest bij een vechtpartij. En pas op mijn tweeënveertigste heb ik voor het eerst iemand vermoord. In mijn huidige werkomgeving is dat aan de late kant.
Eerlijkheidshalve moet ik daar wel bij vermelden dat ik een week later al op een half dozijn zat.
Dat klinkt trouwens wel erg negatief. Wat ik heb gedaan, deed ik met de beste bedoelingen. Het was het logische gevolg van mijn keuze om meer mindful door het leven te gaan.
Om werk en gezinsleven meer met elkaar in evenwicht te brengen.
Mijn eerste kennismaking met mindfulness was je reinste stress. Katharina, mijn vrouw, wilde mij dwingen om me meer te ontspannen. Ze wilde dat ik aan mijn beperkte veerkracht zou werken, aan mijn gebrek aan betrouwbaarheid, mijn verwrongen prioriteiten. Om ons huwelijk nog een kans te geven.
Ze wilde de evenwichtige, ambitieuze, idealistische jongeman weer terug op wie ze tien jaar geleden verliefd was geworden. Als ik tegen haar zou hebben gezegd dat ik graag haar lichaam terug wilde waar ik tien jaar geleden verliefd op was geworden, dan zou ons huwelijk ter plekke voorbij zijn geweest. En terecht natuurlijk. Op het lichaam van een vrouw mag de tijd sporen achterlaten, op de ziel van een man kennelijk niet. En dus ging niet mijn vrouw met haar lichaam naar de plastisch chirurg, maar ging ik met mijn ziel naar mindfulnesstraining.
Voor zover ik wist was mindfulness gewoon het zoveelste slappe aftreksel van de esoterische thee die elk decennium opnieuw wordt opgewarmd om onder een nieuwe naam weer aan de man te worden gebracht. Mindfulness was zoiets als autogene training zonder erbij te hoeven gaan liggen. Yoga zonder je in bochten te wringen. Meditatie zonder kleermakerszit. Of, zoals het in het artikel in Manager stond dat mijn
vrouw op een dag demonstratief op de ontbijttafel legde: ‘Mindfulness is de waardevrije en liefdevolle waarneming van het ogenblik’. Een definitie die ik al net zo contourloos vond als van die kiezelstenen die op het strand geheel zinloos op elkaar worden gestapeld door mensen die zo ultiem ontspannen zijn dat het aan belangeloosheid grenst.
Of ik ooit met die mindfulness zou hebben meegedaan als het alleen maar om ons was gegaan, om mijn vrouw en mij?
Ik weet het niet. Maar we hebben een dochtertje, Emily, en voor haar zou ik me van Sodom naar Gomorra laten sturen als er in een van die steden nog een kans was geweest voor ons als gezin.
Zo kwam het dus dat ik op een donderdagavond in januari een afspraak had met mijn nieuwe mindfulnesscoach. Toen ik aan de zware houten deur van zijn ‘praktijk’ aanbelde om het onder meer over mijn tijdmanagement te hebben, was ik al vijfentwintig minuten te laat.