Antonia’s hoop

Bij elke stap piepten haar schoenzolen. Vreselijk luid, vond Toni, maar het was dan ook onmogelijk om geen geluid te maken op de glanzend gepoetste linoleumvloer. En dan lag Gretels kamer ook nog eens helemaal aan het eind van de lange gang. Een verpleegster met kapje en wit schort kwam haar met neergeslagen blik tegemoet. Ergens klonken gedempte stemmen. In de lucht hing een onaangenaam scherpe geur. Toni’s vingers tastten naar de sjaal in haar jaszak. Die kon ze tijdens haar bezoek aan Gretel maar beter weer voor haar mond en neus houden. Voor de zekerheid. Die tuberculose was een gevaarlijke ziekte. Als Gretel er maar niet aan zou bezwijken. Wat zou er dan van Ellma terecht moeten komen? Het kleintje was nog maar vijf jaar. Toni haalde nog een keer diep adem, voordat ze aanklopte en de ziekenkamer betrad. Elke keer viel haar dat zwaarder, omdat Gretel steeds bleker en dunner werd.
‘Toni, wat leuk,’ klonk het zacht vanuit het bed helemaal achterin bij het raam. In totaal lagen er zes vrouwen in de sobere, witgeschilderde kamer. De meesten openden niet eens hun ogen toen Toni tussen de twee rijen bedden door liep.
‘Môgge Gretel, en, hoe gaat het vandaag met je? Je ziet er al een stuk beter uit.’ In zo’n situatie was een leugentje om bestwil toegestaan, vond Toni.
Het gezicht van haar oud-collega was kleurloos, op haar voorhoofd en bovenlip glom een dun laagje zweet. Haar blonde haren plakten in vochtige slierten tegen haar wangen en kussen.
‘Ik voel me ook beter.’
‘Dat is goed nieuws.’