Amy
Op een goede avond hangt er in een restaurant een bepaalde ongrijpbare sfeer. Als elke stoel bezet is, is het er lawaaiig. Zwierig serveren de barmedewerkers hun drankjes. De mensen van de receptie en de bediening cirkelen om elkaar heen als dansers, terwijl de afruimers meer als schimmen zijn, die zo snel bewegen dat je nooit merkt wanneer er een tafel afgeruimd moet worden. Elke hap wordt precies afgemeten en gecontroleerd, zodat de borden altijd Instagram-waardig zijn en niemand langer dan twintig minuten hoeft te wachten.
Een goede avond ruikt naar de specialiteit van het huis, perfect gecombineerd met de signatuurcocktail.
Een goede avond ruikt naar geld.
Vanavond is geen goede avond.
‘Ik ben er klaar mee, Amy.’
Chad gooit zijn witte koksjas over de statafel van de receptionist, waardoor een pennenbak omver wordt gegooid en de tablet waarop de tafelindeling te zien is van zijn standaard valt. Maggie schrikt en
begint meteen haar werkgereedschap op te ruimen.
Ik bedek de telefoon met mijn hand. ‘Chad, in hemelsnaam… Sorry, hebt u nog een momentje?’ zeg ik tegen de telefoon. ‘Hoezo, je bent er klaar mee?’ sis ik naar hem.
Hij trekt zijn Sox-petje over zijn hoofd. ‘Hier. Ik ben er hier klaar mee. Als Sophie me weg wil hebben… Fuck it dan ook maar.’ Hij rukt de voordeur open, waardoor de vochtige, koude buitenlucht binnenkomt.
Het tempo van de stem aan de andere kant van de lijn wekt niet de indruk dat de klant me een momentje heeft gegeven. ‘Ik begrijp niet wat het probleem is,’ zegt die. ‘Geef die tafel gewoon aan iemand
anders.’
Alsof ik dit gesprek zou voeren als er iemand was aan wie we op dat moment de tafel konden geven. De deur slaat dicht achter mijn souschef, en de paar mensen die in het restaurant zitten staren hem na. Dat was hoogstwaarschijnlijk zijn bedoeling.