Nachtkijker

Er was iemand in huis.
Ze stond in de deuropening van de donkere slaapkamer van haar zoon. Aan het eind van de lange gang zag ze het flauwe schijnsel van een stopcontactlampje dat de overloop bij de steile trap naar de keuken beneden verlichtte.
Het lampje zat daar om de kinderen op de trap te wijzen als ze ’s nachts aan de wandel gingen, om te voorkomen dat ze argeloos, stilletjes in het trapgat zouden vallen wanneer ze slaapdronken naar de kamer van hun ouders stommelden om zich te laten troosten, een slokje water te drinken, of omdat ze in hun bed hadden geplast.
Het oude huis kraakte in zijn voegen, de wind floot door de kieren. De geluiden waarmee het zich verweerde tegen de storm, zijn hortende en stotende ademhaling, waren haar vertrouwd. Maar door alles heen hoorde ze andere geluiden, ook vertrouwd, maar niet op dit nachtelijke uur. Niet terwijl ze zeker had geweten dat zij de enige was die wakker was. Ze stond als aan de grond genageld.
In de korte stiltes tussen de ijskoude tochtvlagen hoorde ze een zuchtend zwaar gewicht op de trap.
Je verbeeldt het je.
Een kamer verder lag haar dochter te slapen. Haar zoontje was weer in slaap gevallen, een paar passen van haar vandaan.
Even flakkerde de hoop op dat het haar man kon zijn.
Hou op. Dat kan niet.

Het zou kunnen dat haar dochter weer aan het slaapwandelen was. Ze hadden de deur van haar dochters slaapkamer die uitkwam bij de oude trap in het voorhuis vergrendeld; het was te gevaarlijk om haar daar halfblind te laten ronddwalen. Maar het meisje kon haar kamer uit zijn gegaan door de andere deur, de deur die ze niet op slot deden, ondanks haar nachtelijke uitstapjes en de gevaarlijke trap naar de keuken. De deur die ze openlieten, zodat ze ’s nachts naar de wc kon gaan, zodat ze zou weten dat ze haar voor groot aanzagen, dat ze haar vertrouwden, en dat zij zichzelf kon vertrouwen.
Ja, dat zou de verklaring kunnen zijn! Je hebt gewoon niet gehoord dat de babyfoon aanging.
Haar man had een babyfoon met camera en bewegingssensor naast de niet afgesloten slaapkamerdeur opgehangen nadat hun dochter drie nachten achtereen opeens in het donker bij hun bed had gestaan, doodstil, en niet wakker te krijgen.
‘Ik zou het verder ook niet weten,’ had haar man schouderophalend gezegd. ‘Ik heb alleen verstand van camera’s.’
Klik, bzz, piep! En dan floepte de monitor in hun slaapkamer aan en zagen ze hun dochter lopen, wazig en uitgebleekt in het onzichtbare infrarode licht, met pupillen die het licht terugkaatsten, net als bij dieren. Een van hen beiden (zij, altijd weer zij) stond dan op om haar te onderscheppen voordat er ongelukken gebeurden. Ze bracht haar dochter weer naar bed, streek het donkere haar weg van haar geopende, uitdrukkingsloze ogen, weg van haar slaperige mond, en bleef naast haar op bed zitten tot het meisje weer ging liggen.
Dat moest het zijn. Ze was aan het slaapwandelen.
Toch kon ze zich nog steeds niet verroeren. Kon ze haar blik niet losmaken van het nachtlampje een eindje verderop. Omdat ze zich realiseerde dat dit niet het geluid was dat ze kende van haar dochter. Omdat ze wist dat haar dochter, ondanks haar nachtelijke onrust, nog nooit de trap af was gegaan. En het geluid kwam echt van de trap.

Er drong zich een flard van een kinderrijmpje op, uit een van de versjes die ze tot uit den treure had voorgelezen.
Tingeling. Deurtje open, deurtje dicht, voetjes vegen, trapje lopen… Binnen!
Een doffe bonk, stilte. Een volledige en onmiddellijke ommekeer in haar gedachten.
Hij heeft zijn hoofd gestoten.
Dat gebeurde weleens met mensen die niet bekend waren met de eigenaardigheden van het huis. Iedereen langer dan een meter negentig moest het hoofd schuin houden of bukken om zich niet te stoten tegen het lage plafond in de draai van die trap.
Ze hoorde wat dunne, schraperige geluidjes. De persoon herpakte zich. Maakte een nieuwe inschatting. Zette zich weer in beweging.
Ze zag vingers die zich als witte spinnenpoten om de trapleuning kromden.
De indringer hees zich langzaam naar boven tot hij op de overloop stond, zijn gelaatstrekken uitgevaagd door het duister en het schijnsel van het nachtlampje achter hem. Een fractie van een seconde dacht ze in zijn silhouet haar man te herkennen. Ze deed haar mond al open om zijn naam te roepen, om te vragen hoe hij thuis was gekomen.
Maar je man zou zijn hoofd niet hebben gestoten. Die is niet zo lang.
Die gedachte bracht helderheid. Het silhouet veranderde van vorm en nam de gedaante aan van een vreemde.
Het is een man.
Hij was groot. Zijn armen hingen lang en slap langs zijn zij. Er ging een vaag bekende ranzigheid van hem uit, die haar een vieze en bedorven smaak in de mond gaf, maar die ze niet kon plaatsen.
Ken je hem ergens van? Wie is hij?
Hij richtte zijn hoofd op en keek recht het zwarte gat in van de lange gang, naar waar zij stond, omhuld door het duister.