De ijskring

Akifumi rolt de mouwen een stukje omhoog en trekt een la van het keukeneiland open, waarin zilveren lepels, messen en vorken elk in hun eigen vakje liggen. Kleine en grote messen en vorken voor hoofd- en voorgerechten. Steakmessen apart. Dessertlepels. Vier paar metalen eetstokjes. Een paar thee-eieren met een kort kettinkje eraan. Stijlvol. Elegant. ‘Heb je nog honger, Asuna?’ vraagt Akifumi, een zilveren vork omhooghoudend. Een donker plekje op de steel steekt duidelijk af tegen het edelmetaal. Een ergerlijke schoonheidsfout in een verder bijna perfecte omgeving en bijna perfect couvert – iets wat makkelijk gecorrigeerd had kunnen worden door de steel te poetsen met fluoridetandpasta, om maar iets te noemen. ‘Nee,’ zegt het meisje terwijl ze een been over het andere slaat. Op aandringen van Akifumi is ze zonder haar mond af te vegen op het bed gaan zitten. Goddomme, wat ziet dat sletje er nog jong uit. Akifumi haalt een bord uit de la en schept het vol met het eten dat op tafel is neergezet: rosbief met groenepepersaus, ingelegde zalm, aardappelgratin met knoflook, salade en brood. Het eten lijkt rechtstreeks afkomstig van een middelmatig bruiloftsbuffet, of de viplounge van een sporthal, maar kleine details, zoals de presentatie, het kwalitatief hoogstaande bestek en de oogverblindend witte borden zonder ook maar een krasje erop, geven het geheel een luxe cachet. Akifumi zet het bord op tafel, plopt een fles champagne open en vult een glas. De dubbele maltwhisky van daarnet brandt nog steeds in de slokdarm en geeft heel even een gevoel van onoverwinnelijkheid, ondanks het plastic masker; wat zijn die dingen toch zweterig. ‘Dit krijg je niet,’ zegt Akifumi, met een nagel tegen het glas tikkend. ‘Schoolmeisjes mogen geen alcohol drinken. Dat mag niet van de wet.’ Akifumi hoort zichzelf praten en wordt steeds opgewondener. Asuna is geen schoolmeisje. Natuurlijk niet. Maar ze is jong genoeg om eruit te zien als zodanig. Akifumi bespeurt handen die zich tot een vuist ballen, tanden die zich op elkaar klemmen. Godvergeten hoer. Even de nek rekken en strekken. De zin om te eten is er ook nog niet. Het glas met bubbels gaat in één keer naar binnen. ‘Waar zit je op school, Asuna?’ Ze lijkt even te twijfelen, en net als ze iets wil antwoorden, legt Akifumi een vinger op de lippen. Sst. ‘Weet je wat… Zeg maar niets meer,’ fluistert Akifumi; een gekromde wijsvinger gebaart Asuna dat ze moet komen. ‘Kom hier. Kom hierheen, nu.’ Ze schikt haar korte rokje en doet wat haar bevolen is, trippelend op haar hoge hakken. Akifumi’s neusgaten vullen zich met een frisse sinaasappelgeur, die aan reizen naar het Verre Oosten, de verzengende zon en zonnebrandcrème doet denken. Dan grijpt Akifumi het meisje bij haar vlechtjes en trekt haar omlaag. ‘Nog een keer, Asuna. Doe het godverdomme nog een keer, maar ditmaal met gevoel.’ En daarna verbrijzel ik je schedel tegen die betonnen muur daar.