Droomvakantie

De Amerikaanse zeearend scheerde in lome kringetjes boven zijn hoofd tegen de achtergrond van dichtbeboste bergen in Alaska. Het toeval wilde dat Graham Barnett die ochtend op weg naar zijn werk dezelfde zeearend had gezien. Hoog boven hen beiden schitterden de door de zon gekuste, besneeuwde toppen van het Chugach-gebergte, waar bomen wegvielen tegen het grijs en bruin van verweerde rotsen. Graham had geen vrediger moment kunnen uitkiezen om te genieten van zijn woonplaats Moose Springs. Een moment om op de trap achter zijn restaurant te gaan zitten, even pauze te houden, en een slok frisdrank te nemen. Tenminste, als vijf meter verderop niet een eland tegen zijn pick-up op had staan rijden. ‘Ulysses, jongen, dat probeer je elke dag.’ Met zijn ellebogen op zijn dijbenen keek hij toe hoe de elandstier met zijn gewicht van zevenhonderd kilo zijn neus tegen het raam van Grahams misbruikte Dodge drukte en aan de lak snuffelde. Lange, natte draden elandenslijm smeerde hij uit over het glas dat nog smerig was van zijn liefdesspel van de vorige dag. ‘Die wagen heeft gewoon niet zo’n zin in jou. Je moet het loslaten, man. Ga op zoek naar iets beters.’ Het kwam allemaal door de broodjes van Graham. Wat begrijpelijk was – Graham vond ze zelf ook lekker – maar Ulysses tilde ‘lekker’ naar een heel ander niveau.

Om de een of andere reden was de eland geobsedeerd door de geur van het verse brood dat Graham dagelijks bij de plaatselijke bakker haalde. Er was niet genoeg opslagruimte in de vrieskist van zijn restaurant om het voor een week op te slaan, brood was veel te duur om voor naar het stadje te rijden. Daardoor kwam het dat Grahams pick-uptruck altijd naar brood rook. En de eland was er verzot op. Ulysses wreef zijn zware lichaam tegen het portier aan de passagierskant, en schurkte er met zijn schouder tegen terwijl er diep uit zijn keel een waarderend gesnuif opklonk. De wagen was op die manier al twee deurgrepen kwijtgeraakt, en Graham had het allang opgegeven de spiegel aan de passagierskant te vervangen. ‘Wij moeten eerdaags een hartig woordje met elkaar praten. Je weet toch ook wel hoe maf dit is?’