Wildflower Summer: In jouw armen

Op de privébegraafplaats op de ranch van haar familie knielde Olivia Cattenach bij het graf van haar broer neer en veegde de afgemaaide grassprieten van de grafsteen. Het was een halfjaar geleden dat Justin in de strijd was gesneuveld. Dat was moeilijk te bevatten. Het verlies was nog net zo vers als op de dag dat er twee soldaten bij haar voordeur waren verschenen, met zijn naamplaatjes en hun condoleances. Erger dan het verlies van haar broer, haar beste vriend, was de werkelijkheid dat er al op achtentwintigjarige leeftijd een leven voortijdig aan zijn einde was gekomen. ‘Tragedie’ was veel te zwak uitgedrukt. Eén bom, één stap verkeerd, en hij was weg. Uitgewist alsof hij hier nooit was geweest. Olivia wist dat tante Mae achter haar stond te wachten, bij de smeedijzeren poort, om de dag te beginnen, en dus zuchtte ze, nam een slok koffie uit een meeneembeker, en probeerde haar ochtendbezoek kort te houden. Maar verdorie. De scherpe steek van eenzaamheid doorboorde haar maag. Ze keek langs zijn graf en dat van haar ouders naar de noordelijke weide daarachter in de verte, een en al lange, goudkleurige stengels zover het oog reikte. ‘Over een maand kunnen we de wintertarwe oogsten en de zomertarwe zaaien.’ Hoewel het gewas maar veertig van hun achthonderd hectare besloeg, en het bij lange na niet dezelfde opbrengst gaf als hun andere inkomstenmarges, was het Justins favoriete deel van de ranch geweest. Handen diep in de aarde, wijd open land en stilte. Zijn laatste dagen hadden helemaal niets van die elementen bevat. In plaats daarvan zat hij in een verwoest gebouw in de droge woestijn, omringd door afgebrokkeld beton. Geschut, ontploffingen, geschreeuw… Ze schudde haar hoofd en keek naar hun huis links van haar, voorbij de richel waar de begraafplaats was. Slechts een vlekje vanaf haar positie. Justin deed altijd wedstrijdjes met haar vanaf de populier die naast het ijzeren hek stond, de helling af, door de tuin met wilde bloemen, en naar de blokhut met twee verdiepingen waar ze woonden. Als twee jaar oudere zus liet ze hem natuurlijk altijd winnen. Totdat hij als tiener een groeispurt had gekregen en vijftien centimeter langer was geworden dan zij. Wat een benen had hij
gekregen, haar broer.