Het begint hier warm te worden

Ik voel me kalm, ontspannen en op mijn gemak

‘We krijgen een kindje,’ zei mijn vrouw toen ze van het toilet kwam.
Ik had altijd gedacht dat dergelijk nieuws een beslissend moment in mijn leven zou zijn. Dat alles op dat ogenblik zou veranderen, voor altijd. Maar dat was niet zo. Nog niet. Het enige wat was veranderd, was dat mijn vrouw huilend van blijdschap midden in een kamer stond, terwijl ze een voorwerp vastklemde dat onder de urine zat. Ik at net mijn tweede Terry’s Chocolate Orange van die dag. En ik bedacht me eigenlijk alleen maar dat dit merkwaardig genoeg allemaal in het huis van een vreemde gebeurde. Je moet weten dat het in die eigenaardige periode tussen kerst en oud en nieuw was. De Noren noemen het Romjul en de achttiende-eeuwse Schotse dichter Robert Fergusson noemde het heel toepasselijk ‘de dwaze dagen’. Je weet wel, wanneer je je eigen gewicht in chocolade eet, nauwelijks zonlicht ziet en tegen je vrienden zegt dat je zult komen borrelen en op het laatste moment afzegt om thuis te kunnen blijven om voor de tigste keer Raiders of the Lost Ark te kijken. En vanwege een verbouwing van het huis van mijn ouders zaten we in een Airbnb-flat, in een deel van Glasgow waar ik me normaal niet zou wagen. De flat stond vlak bij een hoofdstraat vol winkels van liefdadigheidsinstellingen, naast een plaatselijke pub, die met zijn potdichte luiken voor de buitenwereld afgesloten leek te zijn, terwijl het enige teken van leven een loom wapperende unievlag was.
Volgens mij vond ik het daarom geloof ik allemaal gewoon wat apart.