Net als veel mensen droomde ik er vroeger over dat ik ooit een B&B zou opstarten. Ik denk dat het vooral het idee van een bed and breakfast is dat me aantrok, niet zozeer de uitvoering zelf. Zoals dat met dromen vaak gaat. Dus toen we dit huis kochten met een kant-en-klaar bijhuisje dat erom smeekte gebruikt te worden als bed and breakfast, was de stap snel gemaakt. Voor ik het wist stond ik te luisteren naar een wauwelpraatje van een oudere gast over de achternicht van de buurvrouw die ze een bepaald merk e-bike had aangeraden op de verjaardag van ene tante Truus. Ik vind het oprecht moeilijk om aandacht op te brengen voor de prietpraat van mijn moeder en haar vriendinnen over buurvrouw zus en vriendin zo, maar bij vreemde ouderen vind ik het vrijwel onmogelijk. Er zit zoveel triviale informatie in. Mijn ogen worden glazig en mijn gedachten vluchten naar een plek ver weg aan de achterkant van mijn hersenpan. Zodra ze overigens iets zeggen wat mijn hersens prikkelt, ben ik er weer als de kippen bij. De journalist in mij is
altijd op zoek naar een scoop. Helemaal op stand-by sta ik blijkbaar niet. Als ik iets hoor wat mijn interesse wekt, dan ben ik de leukste gesprekspartner die je je kunt voorstellen. Zo niet, dan kunnen mensen waarschijnlijk aan mijn gezicht aflezen wat ik ervan vind.
En dat is voor alle partijen ongemakkelijk