De dondermaker

Marina slaat de deur van het appartement achter zich dicht.
Haar hoofd bonkt als ze de trap af stormt. Ze rent zo hard ze kan, ademt met haar mond open, het zweet loopt over haar rug. Het gevoel van onwerkelijkheid is overweldigend. Het is alsof haar lichaam verkrampt en tegelijkertijd vooruitvliegt. Ze voelt het dreunen van de traptreden pijn doen aan haar enkels, hoort niet of ze haar achternakomen, durft zich niet om te draaien om te kijken, rent en huilt, haar gezichtsveld vernauwt zich tot een smalle tunnel. Ze gaat nog liever dood dan dat ze zich laat grijpen.
Ze komt bij de voordeur, draait hem van het slot en duwt de zware deur open. De nazomerlucht komt haar tegemoet en ze snikt verrast. Dus zo voelt het leven buitenshuis? Ze was vergeten hoe dat was.
Ze struikelt over haar eigen voet en valt, schaaft haar blote knieën aan het asfalt en staat weer op. Ze loopt in de richting van de autovrije straat, met haar handen langs de gevel, het ruwe pleisterwerk haalt haar vingertoppen open. Door de stress heeft ze een bittere smaak in haar mond. Wanneer ze het einde van de muur bereikt, hoort ze achter zich de deur opengaan. Zonder om te kijken laat ze de gevel los en rent de hoek om.
De lucht aan de andere kant is muf en dik. Voor haar opent de vertrouwde straat zich in twee richtingen. Ze is hier al vaak geweest, maar nog nooit was het zo druk als nu. Honderden mensen slenteren in alle richtingen. Een lange rij kraampjes strekt zich uit langs het geasfalteerde middenpad. Het ruikt er naar bakvet en kruiden, Marina denkt dat ze droomt.
Er schreeuwt iemand achter haar. Ze weet dat zij het zijn.
Gebukt rent ze tussen de kraampjes door, langs een tent met plastic stoelen en een bord met rode tekst die kebab aanprijst.
Ze rent zo snel als ze kan en probeert zich klein genoeg te maken om niet te worden gezien, maar ook weer niet zo klein dat ze snelheid verliest. Ze botst bijna tegen een vrouw op die uit een plastic beker staat te drinken, duwt haar opzij, er spat frisdrank op hun benen als de beker op de grond valt. Toch is Marina al voorbij het volgende kraampje wanneer ze de vrouw kwaad hoort schreeuwen.
In haar paniek denkt ze er algauw niet meer aan om hulp te roepen. Ze is te bang om het risico te nemen, ze weet niet hoe dichtbij ze zijn en of iemand in de autovrije straat zou geloven wat ze roept.
Ze rent langs het hotel waar ze een keer met Leon heeft ontbeten. Achter de grote ramen ziet ze in een flits het restaurant en dan is ze al bij het zebrapad. Er zijn hier minder mensen, ze is nu beter zichtbaar dan tussen de kraampjes. Ze rent over de autoloze straat, langs de lage bebouwing aan de rechterkant, aan de overkant van de straat trekt de gevel van het gemeentehuis van Luleå aan haar voorbij. Haar blote voeten doen pijn, ze buigt af naar rechts en rent naar beneden in de richting van de haven. Ze krijgt een bloedsmaak in haar mond, ze dwingt haar lichaam door te gaan, voelt hoe de inhoud van haar maag omhoog dreigt te komen als ze het eerste gebouw van het gymnasium bereikt. Ze rent over het schoolplein, langs de kantine en de verste hoek van het gebouw. Ineens wordt ze tien jaar terug in de tijd geworpen. Ze krijgt een vreemd gevoel van veiligheid. Het is lang geleden dat ze zich zo voelde.
Het moet al avond zijn. Ze beseft dat nu pas, door het licht, de stilte en de laagstaande zon die over het schoolplein valt.
Toch rent ze naar de grote deur, ze rukt hem open en krijgt het al lang geleden vergeten euforische gevoel als de zware houten deur openschuift.
Het is alsof het schoolgebouw haar opslokt. Ze verdwijnt naar binnen door de ingang, rent de kleinere trap op naar het lange, smalle trappenhuis, waarna de deur achter haar dichtgaat. Ze neemt weer twee traptreden tegelijk, ze moet huilen terwijl ze zich in het zo bekende gebouw verhit een weg naar boven baant. In het donker passeert ze de ene verdieping na de andere. Pas als ze op de bovenste etage is, hoort ze het. Het sijpelt naar binnen door het suizen van haar paniek. Herinneringen dwarrelen voorbij, ze blijft op de bovenste trede staan, houdt de leuning stevig vast met haar pijnlijke hand, voelt haar hart in haar keel kloppen.
Geluid.
Ze hoort geluid van mensen…