Argylle

Er zijn weinig plekken op aarde meer desolaat dan Zuidoost- Siberië bij dageraad op een bijtend koude ochtend in maart. De piekerige dennenbossen van de taiga bedekken de grond als een bed van groene spijkers. Hier klinkt geen vogelgezang dat de lucht van min vijfentwintig graden doorboort. Alleen de geselende wind en het klagerige gehuil van een wolf in de verte.
Maar een geluid doorbreekt de dodelijke stilte, een zacht gerommel dat steeds luider wordt, en nu verschijnt er iets wat glinstert in de vroege ochtendzon. Een hogesnelheidstrein die zich met zijn spitse neus een weg klieft door de vrieskoude lucht, zich meedogenloos voortspoedt terwijl het dikke woud plaatsmaakt voor moerassige laaglanden en winderige toendra’s.
In de standaardrijtuigen liggen mensen op smalle bedden, met hun gezicht naar de wand, de wodka van de avond ervoor eruit te slapen. Of ze zitten bijeen gehurkt op de onderste stapelbedden pirozhki te eten en door de besmeurde en vuile ramen naar het landschap te kijken. Maar aan de achterkant van
de zilveren streep ziet het er heel anders uit. Een rijtuig van goud, met de initialen VF en IF verstrengeld in keizerlijk paars.
De echte VF en IF – ook wel bekend als Vasili en Irina Federov – zijn juist helemaal niet met elkaar verstrengeld. Sterker nog, het zou lastig zijn je twee mensen voor te stellen die op een meer afgezonderde manier zo’n krappe ruimte deelden. Irina zit in een leunstoel met hoge rug, eigenlijk meer een troon dan een stoel. Ze laat haar linkervoet weken in een porseleinen kom vol rozenolie en op het oppervlak drijvende rozenblaadjes, terwijl een vrouw met een schort voor op haar knieën zit en de zool van haar rechtervoet krachtig schrobt met zeewier dat voor het vertrek van de trein vers opgehaald is uit de haven van Vladivostok.