De jacht

Uit het dichte dennenbos komt een eland tevoorschijn, en hij is monsterlijk groot. Een halve ton, misschien meer. Ik trap hard op de rem, mijn pick-uptruck trilt nu de winterbanden in het grind bijten, en dan duw ik mijn paardenstaart opzij en zet mijn gehoorapparaatjes aan. Daar is de jingle van de fabrikant, en dan kan ik horen. De eland is dertig meter bij me vandaan en staat daar maar, grijs en ruwharig en krankzinnig groot.
Mijn motor draait in zijn vrij. Ik denk aan papa’s ongeluk twaalf jaar geleden, aan zijn auto, wat ervan over was, en dan ram ik met mijn vuist op de claxon. Geluid stroomt mijn hoofd binnen, maar het is niet het echte geluid, niet zoals jij het zou horen. Ik krijg een geluid dat is versterkt door de plastic krulletjes achter mijn oren. De claxon doet zijn werk, en de eland draaft weg over de bosweg; zijn ballen bungelen laag tussen zijn stakerige grijze poten.
Ik versnel een beetje en volg hem, en mijn hart bonkt te hard en te snel. De eland loopt naar een plek met wat vlekken zonlicht en staat dan stil. Hij is prehistorisch, een reus, volkomen wild, oer en hoger dan mijn gehuurde pick-uptruck. Ik rem en toeter weer, maar hij ziet er niet angstig uit. Ik hijg nu, zweet parelt op mijn voorhoofd. Er is hier geen politie – koplampen achter me noch voor me.
De vacht op zijn gewei glanst in de zon, en dan draait hij abrupt zijn zware kop om en kijkt me aan. Zijn houding verandert. Rondom mij valt een duisternis over heel het Utgardbos, en hij stampt met zijn hoef en breekt een dun laagje ijs op een kuil. Mijn koplampen vangen een plens vuil water die op zijn vacht terechtkomt, en hij kijkt me recht aan, laat zijn kop zakken en valt aan.