Een Brit in Zweden (met Tuva Moodyson)
Thuis is een door ons zelf gebouwd houten huis in het hart van een uitgestrekt elandenbos in Zweden.
We putten water uit onze eigen bron (het is bruin en smaakt naar spijkers). We vellen onze eigen bomen en hakken ons eigen hout voor de kachel en het fornuis. We hebben geen telefoon. Ik ben een Brit en leef nu al negen jaar in de rust van de Zweedse wildernis. Ik prijs me daar zeer gelukkig mee.
Tuva Moodyson, mijn hoofdfiguur, zou mijn leven verschrikkelijk vinden. Verachtelijk zelfs. Tuva is heel erg een stadsmens, afkomstig uit Stockholm. Ze is een foodie. Ze is doof. Ze heeft in Londen gewoond en gewerkt. Ze houdt van biljarten en van chillen met haar vrienden. Ze neemt haar baan als enige fulltimeverslaggever van de krant Gavrik Posten heel serieus. En ze is werkelijk doodsbang voor de natuur.
Helaas voor Tuva heb ik haar in een klein, claustrofobisch, Twin Peaks-achtig stadje midden in Zweden neergezet. Een stadje met één bank en één bar en één hotel. Een beklemmend oord waar iedereen alles van elkaar weet. Waar roddel als een bosbrand om zich heen grijpt en de haat diep gaat. En het wordt nog erger voor Tuva. Het stadje Gavrik wordt gedomineerd door het Utgardbos, een donker, dichtbegroeid dennenbos waar het wemelt van elanden en jagers en geheimen.
Mijn eigen bos is minder onheilspellend. Een paar kilometer verderop heb ik buren. Ze zijn niet gevaarlijk, ze zijn heel aardig. Al lachen ze wel vaak over de toestand van mijn houtstapels. Ik leer nog steeds.
Ik schrijf in een blokhut van ruw hout, verwarmd door een houtkachel. Mijn sint-bernard en mijn Noorse boskat houden me gezelschap. We hoorden een keer een wolf. Elanden sjokken langs, en vorige week nog zag ik boommarters door de dennen roetsjen; ze sprongen van de ene boomtop naar de andere. We hebben hier geen winkels. Geen cafés of bioscopen of boekhandels. Het leven is heel rustig en traag. Ik heb veel tijd om te lezen en te schrijven.
De Tuva Moodyson-romans beschrijven iets van het ontzag dat ik voor de noordse wildernis heb. Ik voel me gelukkig in de wilde natuur. Als een kind in een snoepwinkel. Tuva is een buitenstaander in Gavrik, net zoals ik dat ben in mijn plaatselijke gemeenschap. Ze is in de ban van de strenge winters, van de plaatselijke jachttradities en de aanblik van jagers met hun honden. Ze is op haar qui-vive door het inherente gevaar van de omgeving, en ik kan me dat gevoel goed voorstellen.
Ik ben gefascineerd door de manier waarop veel Zweden hun folklore en sprookjes levend houden. Of het nu die bizarre Midzomerviering is, of verhalen over bostrollen en kabouters, of de reusachtige vuren die in de Walpurgisnacht worden ontstoken. Er is een sterk gevoel van verbondenheid, vaak via de natuur, met de vieringen en rituelen uit een ver verleden.
Ik bof dat ik onder de radar in Zweden woon. En ik bof dat ik kan schrijven over Tuva Moodyson die misdaden oplost en geheimen onthult in het afgelegen stadje Gavrik.
Ik hoop dat Tuva’s belevenissen je veel leesplezier bezorgen.
