Grappig, kwetsbaar en schaamteloos – een heerlijke roman van een nieuwe stem
Steffie is bijna dertig en heeft het allemaal: leuke vrienden, een baan bij een modetijdschrift en een etage in Amsterdam bij haar vriendin Vivian. Maar kennen die vrienden haar wel echt? En waar waren zij toen ze vastzat in een onveilige relatie? Op haar werk is ze eigenlijk wel toe aan wat meer diepgang, en o ja, Vivian en haar vriend gaan samenwonen. Dus of Steffie het liefst zo snel mogelijk iets nieuws wil zoeken.
Als Steffie met een groot artikel een slag kan maken op haar werk, moet ze zich openstellen voor nieuwe mensen en gaan daten. Maar voor zij anderen weer kan toelaten, moet ze de confrontatie aangaan met datgene wat ze heel diep heeft weggestopt.
| ISBN: | 9789400516601 |
| NUR: | 301 |
| Type: | Paperback |
| Auteur(s): | Florence van de Haar |
| Prijs: | 20,99 |
| Aantal pagina's: | 320 |
| Uitgever: | A.W. Bruna Uitgevers |
| Verschijningsdatum: | 24-09-2024 |
| ISBN: | 9789044936391 |
| NUR: | 301 |
| Type: | E-book |
| Auteur(s): | Florence van de Haar |
| Prijs: | |
| Aantal pagina's: | 320 |
| Uitgever: | AW Bruna |
| Verschijningsdatum: | 24-09-2024 |
| ISBN: | 9789046179093 |
| NUR: | 301 |
| Type: | Luisterboek |
| Auteur(s): | Florence van de Haar |
| Voorlezer: | Caro Derkx |
| Prijs: | 15,99 |
| Duur: | 6 uur en 23 minuten |
| Uitgever: | Bruna Uitgevers B.V., A.W. |
| Verschijningsdatum: | 17-10-2024 |
Florence van de Haar (1993) is schrijver, gastcolumnist bij de Volkskrant en werkzaam in de kunst- en cultuursector als freelance acteur, programmamaker, moderator en docent. In 2020 publiceerde ze Kaliber (ROSE stories), waarin ze in gesprek gaat met twintig bijzondere twintigers. Van de Haar is een veelzijdige kunstenaar die in alle kunstvormen waarin ze werkzaam is een scherp oog houdt voor de positie van de vrouw. Mooier als ik lach is haar d
We komen alle drie tegelijk aan. Ja, ook ik ben onder mijn dekens vandaan gekomen. Het is het laatste weekend voordat ik weer begin met werken en dat gaan we vieren. Ik lag er ‘even uit’, zullen we maar zeggen. Noem het overspannen, noem het een rustpauze, noem het een reflectiemoment, noem het een quarterlifecrisis. Noem het wat je wil: ik bleef een maand thuis. Inclusief gespannen schouder- en nekspieren, zonder zin in het leven – of in wat dan ook.
Weer-gaan-werken is wat mij betreft dus ook geen reden voor een feestje, maar ‘dan zien we elkaar weer eens,’ had Vivian gezegd.
Aanvankelijk zou haar vriend er ook bij zijn, maar die bleek verkouden (het heerst) en wilde ons niet aansteken (de schat). Voor mij geen probleem dat hij er niet is, want ik voel me naast hem altijd een enorme klaploper en hij grijpt ook elke kans aan om me dat gevoel te geven – alsof mijn zorgtoeslag rechtstreeks uit zijn zak komt.
Ik pluk zenuwachtig aan mijn pony. Zo’n plakkende zweetpony aan je voorhoofd ziet er extreem ongewassen uit. Nou was ik heel toevallig de afgelopen tijd ook vaak ongewassen, maar dat hoeven zij niet te weten.
Bovendien moet dat dagenlang in hetzelfde kloffie bankhangen (en slapen) ook maar eens afgelopen zijn. Of zoals mijn moeder vanmorgen aan de telefoon nog had gezegd: ‘Hupsakeetje! Gewoon even iets leuks aantrekken! En opmaken!’
Ik zwaai, zet mijn fiets op slot en loop zo nonchalant mogelijk naar mijn vriendinnen toe.
