Jagen, verzamelen, opvoeden

Ik weet nog precies wanneer ik als moeder mijn dieptepunt bereikte.
Het was op een koude ochtend in december om vijf uur. Ik lag in bed en had dezelfde sweater aan die ik de dag ervoor had gedragen. Ik had mijn haar al dagen niet gewassen.
Buiten was de lucht nog steeds donkerblauw. De straatlantaarns verspreidden een geel licht. Binnen in huis was het angstaanjagend stil. Het enige wat ik hoorde was de ademhaling van onze Duitse herder Mango, die op de vloer onder ons bed lag. Iedereen sliep, be-halve ik. Ik was klaarwakker.
Ik bereidde me voor op de strijd. Ik dacht na over hoe ik mijn volgende treffen met de vijand zou aanpakken. Wat doe ik als ze weer uithaalt? Als ze slaat? Schopt? Of bijt?
Het klinkt verschrikkelijk dat ik mijn dochter ‘de vijand’ noem. Iedereen weet dat ik enorm veel van haar hou. In zoveel opzichten is ze een geweldig klein mens. Ze is ontzettend slim, ontzettend moedig en zo sterk als een paard, zowel lichamelijk als geestelijk. Als Rosy valt in de speeltuin, staat ze meteen weer op. Geen gepiep of gejammer.
En had ik al iets gezegd over haar geur? O, ik vind haar zo lekker ruiken, vooral boven op haar hoofd. Als ik op reis ben voor de Na-tional Public Radio (npr), is dat wat ik het meest mis: haar geur; een mengeling van honing, lelies en vochtige aarde.
Die zoete geur is betoverend. Maar de geur is ook misleidend. Er brandt een vuur in Rosy. Een gloeiend heet vuur. Dat vuur drijft haar voort. Het zorgt ervoor dat ze vastberaden door de wereld stapt. Zoals een vriendin tegen me zei: ze brandt alles wat ze tegenkomt plat.
Toen Rosy een baby was, huilde ze veel. Elke avond urenlang. ‘Als ze niet eet of slaapt, huilt ze,’ zei mijn man in paniek tegen de kin-derarts. De arts haalde haar schouders op. Ze had dit overduidelijk allemaal al eens eerder gehoord. ‘Ze is een baby,’ antwoordde ze.
Nu was Rosy drie jaar, en het huilen was overgegaan in drift-buien en haar ouders slaan en schoppen. Als ik haar oppakte als ze een driftbui had, sloeg ze me in mijn gezicht. Op sommige ochtenden verliet ik het huis met een rode handafdruk op mijn wang. Man, dat deed pijn.
Toen ik in bed lag op die stille ochtend in december, stond ik mezelf toe om een pijnlijke waarheid te erkennen. Er was een muur aan het ontstaan tussen Rosy en mij. Ik begon
op te zien tegen onze tijd samen, omdat ik bang was voor wat er zou gebeuren. Ik was bang dat ik (opnieuw) mijn geduld zou verliezen, dat ik Rosy (weer) aan het huilen zou brengen, dat ik haar gedrag alleen maar (wederom) zou verergeren.
Als gevolg daarvan was ik bang dat Rosy en ik vijanden aan het worden waren.
Ik groeide op in een gezin waarin er constant ruzie werd gemaakt. Schreeuwen, slaan met deuren, zelfs gooien met schoenen waren allemaal nor-male manieren voor mijn ouders, mijn drie broers en zussen en mij om te communiceren met elkaar. Dus toen Rosy driftbuien begon te krijgen, reageerde ik net zoals mijn ouders mij hadden opgevoed, met een mengeling van boosheid, strengheid en soms harde woorden. Deze reactie werkte averechts. Rosy gilde dan als een mager speenvarken en liet zich op de grond vallen. Ik wilde het graag beter doen dan mijn ouders. Ik wilde dat Rosy opgroeide in een rustige omgeving. Ook wilde ik haar effectievere manieren van communiceren aanleren dan een Dr. Martens-schoen naar iemands hoofd gooien.
Dus raadpleegde ik dokter Google en besloot dat ‘autoritair optreden’ de ‘optimale aanpak voor opvoeden’ was waarmee ik Rosy’s driftbuien kon beperken. Van wat ik begreep betekende autoritair optreden dat je zowel ‘streng als vriendelijk’ bent. Dus ik deed mijn best om precies zo te zijn. Maar ik kreeg het nooit voor elkaar, telkens mislukte deze aanpak. Rosy voelde dan aan dat ik nog boos was en vervolgens draaiden we weer in hetzelfde kringetje rond. Mijn boosheid verergerde haar gedrag. Ik werd dan nog bozer. En dan ont-plofte ze. Ze beet, sloeg om zich heen en begon door het huis te rennen en meubels om te gooien.