Kleine trauma’s

Het stelt niet zoveel voor, niets ergs… en je kunt je vinger er niet helemaal op leggen, maar op een of andere manier… voel je je toch… teleurgesteld, te weinig gewaardeerd en niet echt geliefd. Je familie is aardig genoeg, je baan is goed genoeg (het is tenslotte een baan) en je vriendengroep is goed genoeg. Er staat eten op tafel, je hebt onderdak, er is warmte, dus in de hiërarchie van behoeften doe je het best goed. Maar op een of andere manier voel je je niet zo… g-e-l-u-k-k-i-g. En is dat niet het doel dat ‘de maatschappij’ voor ons allemaal heeft gesteld, of het nu wordt afgedwongen door onze ouders, leraren, vrienden, de werkvloer of vrijwel overal waar je kijkt.

Er is je in je leven niets al te ergs overkomen… Maar dat is juist het punt: we leren om de ‘kleine trauma’s’ te negeren, terwijl ze geleidelijk aan en sluipenderwijs een leegte achterlaten, met hun onophoudelijk melancholische, onderdrukte gevoelens en hardnekkig opvlammende angsten, allemaal omhuld door een dunne laag van de Insta-perfecte levens van anderen.

De overgrote meerderheid van mijn cliënten lijdt niet aan een groot trauma, zoals door seksueel misbruik of lichamelijke mishandeling, of zoals wanneer je in een oorlogsgebied woont of als er in je jeugd een ouder of verzorger overlijdt. Toch zijn er onderweg altijd krasjes en hobbeltjes die hun sporen nalaten. Diep in onze emotionele kern stapelen zich wondjes op, bijna niet opgemerkt door de wijdverbreide sociale normen die ons leren om ‘kalm te blijven en gewoon door te gaan’, en die zich als de rente op een creditcard vermeerderen. Uiteindelijk krijgt deze verzameling psychisch slib invloed op ons welbevinden. En hoewel het misschien (nog) niet allesoverheersend is, voelen veel mensen de zwaarte ervan, die zich uit in vermoeidheid, lichte angstgevoelens en gebrek aan zelfvertrouwen. Als we de opstapeling van kleine trauma’s negeren, kan dat tot veel van onze hedendaagse mentale en psychische gezondheidsproblemen leiden.