Ademloos

Ásta Káradóttir had dat beeld nooit meer kunnen vergeten, ook al was ze destijds nog maar een kind geweest. Of misschien juist wel daarom.
Ze was in haar kamer op zolder geweest toen het gebeurde. De deur was dicht, het raam ook, en het was benauwd in de kamer. Ze zat op het oude bed dat kraakte als ze zich ’s nachts omdraaide en keek door het raam. Misschien, of eigenlijk waarschijnlijk, waren er later kleine details aan deze herinnering toegevoegd, afkomstig uit andere jeugdherinneringen, maar die verschrikkelijke gebeurtenis waar ze getuige van was geweest zou nooit uit haar geheugen verdwijnen.
Ze had het aan niemand verteld.
En nu was ze teruggegaan, na een lange ballingschap.
Het was al december, en de lichte sneeuwval herinnerde eraan dat het bijna Kerstmis was – er lag een dun wit laagje over alles heen. In het zuiden had het licht geregend en was het zacht geweest; de verwarming stond hoog om te voorkomen dat de autoramen besloegen, maar tegelijkertijd zorgde dat ervoor dat het bijna niet uit te houden was in de auto. Ásta was wijk 101 toch moeiteloos uit gereden, de Ártúnsbrekka op, en had de ellendige hoofdstad achter zich gelaten, waar het leven was als saaie seks: beter dan niks, maar niet meer dan dat. Niet dat ze van plan was om het leven op zich vaarwel te zeggen. Ze wilde alleen afscheid nemen van dit onveranderlijke bestaan, die vreselijke kelderwoning, achtenzestig vierkante meter claustrofobie en duisternis. Soms schoof ze de gordijnen open, maar dat had alleen maar tot gevolg dat de mensen die over de drukke straat liepen naar binnen konden kijken – alsof ze vogelvrij was omdat ze in een kelder woonde en de gordijnen niet gesloten hield. Daar zat ook wel iets in, maar waarschijnlijk school er in iedereen wel een gluurder, als de gelegenheid zich voordeed. En dan waren er de kerels die ze soms mee naar huis nam in het weekend, als ze ervoor in de stemming was. Sommigen wilden altijd het licht aan en de gordijnen open, en dan in alle openbaarheid vrijen, als je het zo mocht noemen – haar slaapkamerraam was niet zo groot en er waren hooguit twee of drie toeschouwers.