Interview Tammye Huf

Q&A Tammye Huf

Wat bracht je ertoe het verhaal van je betovergrootouders op te schrijven?

Hun verhaal is zo bijzonder en zo onverwacht. Het is een prachtige getuigenis van wat het betekent om je hart volgen, ongeacht waar dat toe leidt en ongeacht de tegenstand. Wanneer ik aan mijn betovergrootouders denk, voel ik bewondering voor de kracht van hun liefde en voor hun besluit om samen te willen zijn, al moesten ze daar reusachtige obstakels voor overwinnen. Ik vond het een verhaal dat verteld moest worden.

Wist je altijd al van het bestaan van hun verhaal? Hoorde dit bij de familiegeschiedenis of is het iets waar je pas later achter bent gekomen?

Ik ben niet opgegroeid met hun verhaal. Ik was al volwassen en getrouwd toen ik dit onderdeel van mijn familiegeschiedenis voor het eerst te horen kreeg. Het sprak me enorm aan omdat ik zelf een interraciaal huwelijk heb. Zelfs in onze moderne, verlichte samenleving ervaren mijn man ik momenten van afkeuring, dus als ik terugdenk aan hun situatie in het midden van de negentiende eeuw, toen hun samenzijn iets onmogelijks was, kan ik alleen maar bewondering voelen voor hun volharding.

Heb je veel research gedaan voor je boek?

Heel erg veel! Ik heb getuigenissen gelezen van mensen die de hongersnood hebben meegemaakt. Ik heb eindeloos verhalen van tot slaaf gemaakten zitten uitkammen. Ik heb een voormalige plantage bezocht en ben teruggegaan naar het blok van een slavenveiling van vroeger. Ik heb politieke discussies en wetten uit die tijd gelezen. De wetten die een samenleving aanneemt zeggen heel veel over die maatschappij en wie en wat zij belangrijk vindt. Ik heb via de Library of Congress ook digitaal bewerkte geluidsopnamen van voormalige slaven kunnen beluisteren; echt ongelooflijk. Je hoort dan tot slaaf gemaakte mensen spreken over hun ervaringen met slavernij voor de Amerikaanse Burgeroorlog. Het is fascinerend om te luisteren naar hun stemmen, de verhalen die ze vertellen, de details daarvan en de manier waarop ze over hun leven van toen praten. We denken dat slavernij iets uit het verre verleden is, maar toen ik mensen hoorde spreken die het aan den lijve hebben ondervonden, voelde het veel dichterbij.

Hield je al van historische fictie voor je aan dit boek begon?

Ik ben een fan van historische fictie. Maar voor mij was het huwelijk tussen een fictief verhaal en mijn eigen familiegeschiedenis een unieke ervaring. Door talloze uren onderzoek kreeg ik een gevoel over de historische periode en het leven van de mensen van toen, maar die abstracte geschiedenis werd persoonlijk toen ik bedacht dat het de wereld was waarin mijn betovergrootouders leefden. En toen kon ik met veel plezier dit verhaal gaan weven en me hun leven voorstellen, waardoor ik me innig met hen verbonden ging voelen.

Waarom heb je het personage Maple in je verhaal gestopt?

In eerste instantie is het een liefdesverhaal, maar Maple dient als een soort tegenwicht. Want hoe inspirerend dat liefdesverhaal ook mag zijn, het was in die tijd beslist niet normaal dat een tot slaaf gemaakte vrouw en een witte man voor elkaar vielen. Een totaal ander verhaal zou veel gangbaarder zijn geweest, dus schiep ik Maple om ook die andere ervaring te laten zien.

Wat waren je grootste problemen bij het schrijven van dit boek?

Weten waar ik moest beginnen en waar ik moest ophouden, en welke gebeurtenissen daartussenin moesten komen. Dat klinkt als een open deur, maar dat is het niet. Zo vond ik het minstens even moeilijk om te bedenken hoe de personages op een bepaald probleem zouden reageren als het bedenken van het probleem zelf.

Is er iets wat uiteindelijk niet de definitieve versie van het boek heeft gehaald maar wat je er wel graag in had gehad?

Er zit heel veel meer research in het boek dan wat je erin terugziet. Het zou fijn zijn geweest als ik er meer van had kunnen opnemen, maar dat zou niet goed zijn geweest voor het verhaal.

Wat hoop je dat de lezers meenemen van het lezen van dit verhaal?

We leven in een periode waarin raciale spanningen heftiger zijn dan ze in lange tijd zijn geweest. Daardoor gaan we misschien denken dat mensen nu eenmaal zo zijn. Ik hoop dat een verhaal zoals Een volmaakte eenheid ons eraan helpt herinneren dat dat niet waar is en dat het individuen altijd is gelukt om voorbij de dingen die ons scheiden te kijken, zelfs tijdens perioden waarin de strubbelingen veel heftiger waren dan nu. Ik hoop dat het feit dat de roman geïnspireerd is op een waargebeurd liefdesverhaal mensen eraan herinnert dat we elkaar kunnen vinden in de liefde.

Heb je altijd al schrijver willen worden?

Ja. Het feit dat je de kost moet verdienen of een gezin moet verzorgen betekent voor de meeste mensen dat schrijven iets is wat je erbij doet. Gelukkig verkeer ik nu in een levensfase waarin ik er meer tijd en energie aan kan besteden, maar het duurde best lang voor het zover was.

Hoe ziet je creatieve proces eruit?

Eerst krijg ik een idee voor een verhaal en dan ga ik dat uitwerken voor ik er echt voor ga zitten en begin te schrijven. Ik heb het ook wel omgekeerd geprobeerd, waarbij ik een idee kreeg of een personage bedacht en meteen maar ging schrijven en wel zou zien waar het verhaal me zou brengen, maar ik heb gemerkt dat mijn verhaallijn op die manier nogal verward raakt. Ik wil graag weten waar ik heen ga en dan de creatieve vrijheid hebben in hoe ik daar wil komen.

Waar werk je nu aan?

Aan mijn volgende boek, eveneens historische fictie. Het loopt van het bombardement op Pearl Harbor en de toetreding van de VS tot de Tweede Wereldoorlog, tot in de naoorlogse jaren en de belofte van welvaart van de GI Bill. Het verhaal volgt het leven van een broer en zus die deze periode vanaf tegengestelde kanten van de kleurscheiding meemaken wanneer de broer bij zijn toetreding tot het leger voor wit wordt aangezien, iets wat echt gebeurd is in mijn familie.

Heb je een advies voor collega-schrijvers en hoe houd je je concentratie vast?

Ik geef mezelf, bijvoorbeeld, toestemming om zo nu en dan wat minder productief te zijn. Op sommige dagen zit ik lekker te werken, maar op andere heb ik meer pauzes nodig. Theepauzes, hondenuitlaatpauzes, leespauzes, zelfs yogapauzes. Als ik vrij neem wanneer ik daar behoefte aan heb, kan ik me beter concentreren als ik weer terugga naar mijn bureau. Ik denk dat het erom gaat dat je aardig voor jezelf bent, maar wel altijd teruggaat naar je bureau.

Wie hebben je als schrijver het meest beïnvloed?

Die vraag vind ik heel moeilijk te beantwoorden. Ik denk dat alles wat ik lees mij op een of andere manier voedt. Maya Angelou was de eerste vrouwelijke zwarte schrijver die ik las en haar werk maakte diepe indruk op me. Ik weet nog dat ik Orwell las en besefte dat het vertellen van een verhaal nog maar het begin is van wat een roman kan doen. Toni Morrison was de eerste schrijver van wie ik onvoorwaardelijk fan werd; ik reisde naar de stad om haar te horen spreken en stond dan buiten naar een videoscherm te kijken omdat de zaal te klein was voor al het publiek dat was toegestroomd. Wat recenter heb ik mijn lezen uitgebreid met Colson Whitehead, Tayari Jones en Sebastian Barry. Maar ik ben ook beïnvloed door dichters als Walt Whitman en Emily Dickinson en toneelschrijvers als August Wilson. Zelfs boeken die ik als kind las, zoals De Kronieken van Narnia en Een rimpel in de tijd hadden enorme invloed en maakten voor mij van het onbekende een spannend avontuur.

Welke boeken zou je willen aanraden?

Het boek dat ik waarschijnlijk het vaakst heb aanbevolen is de De God van kleine dingen van Arundhati Roy. De boeken die ik onlangs nog heb aanbevolen zijn onder meer Dagen zonder eind van Sebastian Barry en De jongens van Nickel van Colson Whitehead, Het lange lied van Andrea Levy, Zo’n leuke leeftijd van Kiley Reid, Daar waar de rivierkreeften zingen van Delia Owens en Het Hollandse huis van Ann Patchett.

Met welke vijf beroemdheden – dood of levend – zou je samen willen dineren en waarom?

Ik zou meteen mijn kans grijpen schrijvers uit te nodigen die wegbereiders waren. De lijst is lang, maar als het er maar vijf mogen zijn, dan wellicht Toni Morrison, Zora Neale Hurston, Maya Angelou, Alice Walker en Octavia Butler.

Over het boek