De gesloten kamerdeur
De meeste ouders die ik ontmoet vinden het erg confronterend als de kamerdeur van hun kind op een dag ineens gesloten blijft, maar om jezelf te kunnen ontdekken, heb je nu eenmaal een bepaalde mate van afstand nodig tot je dierbaren en je omgeving.
Je kind móét zijn of haar vleugels kunnen uitslaan en de ruimte krijgen om afstand te nemen.
Tieners worden met een heel andere blik bekeken dan kleine kinderen en er wordt nooit meer zo ongedwongen en uitbundig naar hen gelachen.
De blikken die ze ontmoeten, worden harder. Op school wordt nu vooral naar de prestaties gekeken en er wordt gehamerd op alle serieuze zaken die hun nog te wachten staan. Tieners zullen ook zichzelf op een andere manier gaan bekijken; hun blik wordt kritischer en een beetje radeloos.
Kortom, alle ingrediënten voor een onrustige periode zijn aanwezig.
Als je als ouder ook met zo’n harde blik naar je kind kijkt, als je scheldt, kritiek levert en met je ogen rolt, dan ben je er medeverantwoordelijk voor dat je kind in een te klein hokje wordt gestopt. Om die reden is het van groot belang dat jij een andere houding aanneemt en met een begripvolle blik naar je tiener kijkt. Jouw milde blik moet geborgenheid uitstralen, zodat je kind altijd bij je terug wil keren. Ook al doet je kind zijn of haar kamerdeur voor je neus dicht, wil dat nog niet zeggen dat hij of zij zichzelf kan redden.