Draai de volumeknop open – een exclusief fragment uit Dave Grohl’s biografie The Storyteller

INTRO

Ik vergeet weleens hoe oud ik al ben.

Mijn hoofd en mijn hart houden me voor de gek. Ze bedriegen me met de valse illusie van jeugd door de wereld elke dag te bekijken met de idealistische, ondeugende ogen van een opstandig kind dat geniet van de kleine dingen in het leven.

Ik hoef natuurlijk alleen maar even in de spiegel te kijken om te zien dat ik niet meer dat joch met de grote platenverzameling ben dat uur na uur op een goedkope gitaar stond te raggen om te ontkomen aan de beperkingen en verwachtingen en het voorverpakte witte brood van de buitenwijk in Virginia waar ik opgroeide. Ik zie een verweerde glimlach en tanden die zijn gehavend omdat ik altijd met het glazuur tegen microfoons sta te beuken. Ik zie enorme wallen onder mijn ogen, het gevolg van decennia van jetlag en mijn gewoonte om slaap op te offeren om nog wat langer van het leven te genieten. Ik zie plukjes grijs in mijn baard. En voor al die dingen ben ik dankbaar.

Ze vroegen of ik wilde optreden tijdens het grote concert om geld in te zamelen voor de slachtoffers van orkaan Sandy. De show werd op 12-12-12 gehouden in Madison Square Garden in New York City en de line-up was als de Mount Rushmore van de popmuziek.
Paul McCartney, The Rolling Stones, The Who, Roger Waters en talloze andere wereldberoemde bands en artiesten zouden optreden. De promotor nodigde me uit om naar de greenroom te komen om met een aantal van die iconen te poseren met fans die grote bedragen hadden gedoneerd. Een eervol verzoek, en ik wilde graag mijn medewerking verlenen. Toen ik backstage door een doolhof van gangen liep, stelde ik me voor dat ik uiteindelijk in een ruimte zou uitkomen die bol stond van de rock-’n-rollgeschiedenis. Dat al die sterren in leren jasjes en met Britse accenten daar zouden staan als basisscholieren die poseren voor een klassenfoto. Maar toen ik binnenkwam, zag ik maar twee artiesten. Ze stonden zo ver bij elkaar uit de buurt als maar mogelijk was. De ene had de flonkerende uitstraling van een spiksplinternieuwe luxeauto: perfect geverfd en gecoiffeerd haar, een nepbruin kleurtje, en een recent gerenoveerde glimlach die eruitzag als die op een doosje kauwgum. Deze overduidelijke poging om het verouderingsproces af te wenden had een averechts effect, want hij zag eruit als een oude muur met een laagje verf te veel. De andere rocker was als een uitgebrande vintage raceauto. Steil grijs haar, diepe, gekerfde rimpels die hem een woedende aanblik gaven, een gebit dat nog van George Washington had kunnen zijn en een zwart T-shirt dat zo nauw rond zijn ingevallen borst sloot dat je meteen zag dat het hem allemaal geen ene moer kon schelen.

Het zou een cliché zijn om te zeggen dat ik een epifanie had, maar ik zag in een flits mijn eigen toekomst en besloot dat ik zou worden als die tweede rockster. Dat ik de komende jaren zou koesteren door te genieten van de tol die ze van me zouden vragen. Dat ik ernaar zou streven om die roestige sportauto te worden, hoe vaak ik ook startkabels nodig zou hebben om in beweging te komen. Niet alles hoeft te glimmen. Als je een Pelham Blue Gibson Trini Lopez pas na vijftig jaar uit de gitaarkoffer haalt, ziet het instrument eruit alsof het net uit de fabriek komt. Maar als je hem in je handen neemt, aan de zon laat zien, hem laat ademen, erop zweet en er verdomme op SPEELT, krijgt de gitaar uiteindelijk een unieke tint. Elk instrument veroudert op zijn eigen manier. Dat is wat ik ‘schoonheid’ noem. Niet de flonkering van gestroomlijnde perfectie, maar de versleten schoonheid van individualiteit, tijd en wijsheid.

Verbijsterend genoeg is mijn geheugen relatief ongeschonden. Ik heb al van kinds af aan de gewoonte om mijn leven niet bij te houden in maanden of jaren, maar in muzikale ontwikkelingen. Mijn brein herinnert zich specifieke momenten en plaatsen aan de hand van songs, albums en bands. Vanaf de radiozenders van de jaren zeventig tot aan alle microfoons waarachter ik heb plaatsgenomen, kan ik je op basis van de eerste maten van al die liedjes die vanuit de speakers mijn ziel hebben beslopen antwoord geven op de vragen wie, wat, waar en wanneer. Of op basis van de liedjes die vanuit mijn ziel jouw speakers beslopen. De herinneringen van sommige mensen worden getriggerd door smaak. Bij anderen zijn het beelden of geuren. Mijn geheugen wordt aangestuurd door geluid dat wordt afgespeeld als een nog niet voltooide mixtape die staat te popelen om te worden gehoord.

Hoewel ik nooit ‘spullen’ heb verzameld, verzamel ik wel momenten. In die zin trekt mijn leven dagelijks aan mijn ogen en oren voorbij. Ik heb geprobeerd in dit boek een aantal van die momenten zo goed mogelijk op te roepen. Deze herinneringen uit alle perioden van mijn leven staan uiteraard bol van muziek. Soms zijn ze nogal luidruchtig.

Draai de volumeknop open en luister.