Over Mijn zusje en de zee van Donatella Di Pietrantonio

Een boek om nooit meer los te laten

De roman vertelt het verhaal van de ambivalente band tussen twee zussen. Ze zijn heel verschillend: de een schuchter, bescheiden, vastberaden, de ander uitbundig en ongeremd, maar ze delen hun afkomst: beiden hebben in hun jeugd weinig liefde van hun ouders gekregen en hebben daar littekens van overgehouden die hun levens hebben bepaald.

Het is echt waanzinnig goed geschreven. Alleen al deze zin: ‘Van dat appartement is me zo’n duidelijk beeld bijgebleven dat ik ook vandaag nog elk detail kan opsommen: de gebarsten tegel in de badkamer die hol klonk als je erover liep, de veranderende lichtinval op de muren overdag. De eerste wekker was voor ons een licht knappend geluid in het raam zodra de zon het verwarmde, een plotselinge uitzetting van het glas.’ Het boek vertelt in ingehouden stijl over diepe gevoelens. De stijl is evenwichtig, gedoseerd en wordt nergens larmoyant.

Het contrast tussen de twee zussen is groot, maar desondanks kunnen ze elkaar met geen mogelijkheid loslaten. Ik heb zelf een zusje en voor mij was de manier waarop Pietrantonio een zussenrelatie beschrijft heel herkenbaar: je kan elkaar soms wel de kop inslaan, maar je houdt ook van elkaar en kunt niet zonder elkaar. Mijn zusje en de zee is daarmee een boek om nooit meer los te laten.

Door Anne Everard