Ik wacht in de slaapkamer omdat ik weet dat ze hier pas binnenkomt als haar dochtertje in bed ligt, haar glas wijn leeg is en de deuren op slot zijn. Ik kijk naar de opgevouwen roze pyjama. Wanneer ze beneden klaar is, komt ze naar de slaapkamer om die pyjama van het bed te pakken en aan te trekken.
Daarna gaat ze pas naar de badkamer.
Ze doet alles altijd op dezelfde volgorde. Elke avond is hetzelfde.
Ik las in een wetenschappelijk artikel dat de mens bijna alles onbewust doet. We nemen maar vijf procent van onze beslissingen door er bewust over na te denken − als ik het goed heb begrepen. Als dat waar is, zijn we allemaal soldaten: we mogen pas zelf keuzes maken als er iets niet volgens plan gaat.
Beneden kraakt de vloer. Ik volg het geluid door de woonkamer naar het kookeiland. Daar stopt het. Ik hoor glas op marmer. Ze heeft een of twee glazen rode wijn gedronken terwijl ze televisiekeek. Het lege glas zet ze om de een of andere reden morgenochtend pas in de vaatwasser. Een paar seconden later drinkt ze nog wat water en daarna loopt ze naar de gang.
Telkens weer dezelfde routine.
Elke avond is hetzelfde.
Tot vanavond.
Vanavond zit er een man met een bivakmuts te wachten in haar slaapkamer. Na vanavond zal ze de rest van haar leven bewust nadenken bij elke deur die ze opendoet.
Opnieuw gekraak van beneden. Het geluid verplaatst zich door de gang naar de voordeur. Een voor een klikken de lichtknopjes uit.