Obscuritas

Micaela wist nog goed wanneer ze het had gehoord. Het was halfnegen ’s avonds en ze hadden hem die dag gearresteerd. Ze zou bij haar moeder in de Trondheimsgatan langsgaan. Het was begin juni, maar er hing een kou in de lucht alsof het oktober was, en het was druk op de binnenplaats. Toen ze dichterbij kwam, draaiden verontwaardigde gezichten zich naar haar om en binnen enkele minuten had ze in grote lijnen begrepen wat er was gebeurd.
Giuseppe Costa, of Beppe, zoals zij hem noemde, had een voetbalscheidsrechter doodgeslagen. Er was een wedstrijd geweest tegen het academieteam van Brommapojkarna, waarin zijn zoon Mario speelde. Tegen het einde van de tweede helft was Beppe stomdronken het veld op gerend en gaan schreeuwen en vechten. Er waren een man of vijf, zes nodig om hem tegen het gras te gooien, en na afloop, toen iedereen dacht dat de gemoederen bedaard waren, zou hij met iets waanzinnigs in zijn blik achter de scheidsrechter aan gelopen zijn.
‘Dat is toch volslagen idioot,’ zei ze, en ze ging naar haar moeder toe, die vanaf de galerij naar de mensen beneden stond te kijken.
Haar moeder droeg haar lange zwarte haar los en ze had sloffen aan zonder sokken en een nieuwe hippietrui met bloemen.
Er stond een schrale wind en haar moeder keek bezorgd, alsof ze bang was dat Lucas of Simón iets was overkomen.
‘De qué están hablando?’ vroeg ze.
‘Ze zeggen dat Beppe een voetbalscheidsrechter heeft doodgeslagen,’ antwoordde ze. Op dat moment was haar moeder voornamelijk opgelucht dat Simón niet weer een of andere stomme of levensgevaarlijke streek had uitgehaald, maar later, tijdens het avondeten, kwam ze erop terug.
‘Dat kon je zien aankomen,’ zei ze.
Micaela stoorde zich niet aan die opmerking. Soms zeggen mensen maar wat. Toen ze er later over nadacht, ergerde ze zich er wel aan. Opeens was het net of het Beppes natuurlijke aanleg was om een scheidsrechter dood te slaan. In heel Husby gonsde het van de geruchten en de oude verhalen, die allemaal in de richting leken te wijzen van een daad van dit kaliber. Misschien ging Micaela er daarom tegen in en vertelde ze ook iets anders. Eén gebeurtenis in het bijzonder was nogal belangrijk voor haar.
Toen ze een jaar of elf, twaalf was, hoorde ze de verhalen, veel mensen hadden het over Beppe. Vechtpartijen, toestanden in café Husby, geschreeuw en ruzie in zijn appartement.