Bioscoop aan zee – deel 4

‘Hoe denk jij over moord?’
Gina Callaway liet haar vork, die was volgeladen met krab, zakken en staarde Ben Pascoe aan. Hij zat tegenover haar aan tafel en ze wist niet zeker of ze het wel goed had verstaan. Zo’n vraag was haar nooit eerder gesteld in een overvol visrestaurant. En ergens anders ook niet.
‘Sorry?’
Ben grijnsde, zijn blauwe ogen fonkelden onder zijn goudblonde haar. ‘Ik vroeg hoe jij over moord denkt.’
Was het Gina’s verbeelding of keek de passerende ober hen een beetje wantrouwend aan? ‘Ik dacht al dat je dat zei,’ zei ze met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Ik ben een of twee keer in de verleiding gekomen, maar  tot nu toe heb ik me altijd in kunnen houden. Hoezo?’
Hij schoof een flyer over het pastelkleurige tafelkleed.
‘De Bodmin and Wenford Railway Preservation Society presenteert Murder on the Cornish Express,’ las Gina en ze keek op. ‘O, gaan ze een moordmysterie-avond organiseren?’
Ben knikte. ‘Aan boord van de trein. Tussen de welkomstcocktails en een vijfgangendiner door verspreidt zich het nieuws over een vreselijke moord. Dan is het aan de passagiers om uit te zoeken wie de dader is. Iets voor jou?’
‘Dresscode: Gatsby-chic,’ zei Gina, terwijl ze een lichte golf van verwachting voelde bij de gedachte aan de kostuummogelijkheden. ‘Je houdt me zeker voor de gek? Natuurlijk is dat iets voor mij. Het klinkt fantastisch.’
‘Geweldig,’ zei hij, en toen zweeg hij. ‘Het is op vrijdagavond, denk je dat Max ook mee wil?’
Gina kauwde op een hap krab, terwijl ze naar de glinsterende zee achter de haven van Padstow staarde en over de vraag nadacht. Als Ben het een paar weken eerder had gevraagd, had ze waarschijnlijk niet geaarzeld. Na het aanzoek van Max was ze een paar dagen in de wolken geweest. Maar toen was alles misgegaan en nu lag de diamanten ring die Max haar had gegeven op de bodem van haar juwelenkistje. Ben had geen idee wat zijn nacht op de bank had aangericht.