Bioscoop aan zee – deel 2

Het was de meest regenachtige Pasen ooit geweest.
Gina Callaway ging een beetje verzitten in de oude leren fauteuil naast de vlammende open haard in de Mermaid’s Tail. Ze staarde uit het raam dat uitkeek over het doorweekte strand van Polwhipple. Regendruppels spatten tegen het glas, en liepen in stroompjes naar de donkere houten omlijsting aan de onderkant. Door de vertroebelde ramen zag ze donkere, staalgrijze wolken, die in een flink tempo werden voortgedreven door de wind. De windvlagen zorgden ook voor felle witte koppen op de golven en een fluitend geluid in de oude herberg. Niemand durfde dit onstuimige weer op het strand te trotseren. Zelfs de meest geharde hondenbazen lieten het afweten en van de surfers die normaal gesproken de golven bedwongen was geen enkel spoor. Het strand was verlaten, op een enkele zeemeeuw na.
Gina liet de koffie ronddraaien in haar halflege kop en zuchtte.
Het paasweekend was een mislukking geweest, althans wat het weer betrof, en ze had een paar rusteloze dagen opgesloten in haar appartement doorgebracht, kijkend naar de meedogenloze regen. Alleen op paaszondag was ze eropuit geweest voor een stevige maaltijd met veel vlees bij haar grootouders. Gina kon het niet verdragen om ook tweede paasdag in haar eentje te zitten, maar wilde zich ook niet opdringen aan Nonna en Nonno, dus had ze haar laptop meegenomen en was ze naar de gezellige Mermaid’s Tail gegaan, waar ze met een glimlach werd begroet door Jory, de eigenaar van de herberg.
‘Hé, Gina,’ had hij vanaf de andere kant van de bar geroepen, en hij had haar verwelkomend toegeknikt toen ze de ruimte met het lage plafond binnenkwam. ‘Wat kan ik voor je doen?’
‘Doe maar een americano, alsjeblieft,’ had ze geantwoord, terwijl ze de regen van haar jas schudde.
Hij had een gebaar gemaakt naar de kapstok aan haar rechterkant.
‘Hang daar maar op en laat je verwarmen door de haard. Ik breng je koffie zo.’