Buitengewone memoir over identiteit, familie en verbondenheid. Voor liefhebbers van Zadie Smith en Maggie Nelson.
Als Nadia twee is, laat haar Armeens-Amerikaanse moeder hun gezin in de steek. Nadia blijft achter met haar kleine zusje en hun Ghanese vader, die als ambtenaar bij de Verenigde Naties werkt. Ze bewonen plekken over de hele wereld: Rome, Dar es Salaam, Kumasi en Londen. Nadia spreekt meerdere talen en heeft meerdere thuislanden. Ze vraagt zich af of ze Europees, Afrikaans of Amerikaans is. Of niets van dat alles? Als haar vader overlijdt, voelt Nadia zich meer dan ooit ontworteld en alleen.
Naschokken is het ontroerende verhaal van Nadia’s zoektocht naar haar identiteit, dat laat zien welke naschokken een trauma kan hebben op persoonlijk vlak, en ook hoe dat doorwerkt van generatie op generatie.
| ISBN: | 9789044977646 |
| NUR: | 320 |
| Type: | E-book |
| Auteur(s): | Nadia Owusu |
| Vertaler: | Anne Jongeling |
| Prijs: | 12,99 |
| Aantal pagina's: | 352 |
| Uitgever: | Signatuur |
| Verschijningsdatum: | 02-03-2021 |
| ISBN: | 9789046175156 |
| NUR: | 320 |
| Type: | Luisterboek |
| Auteur(s): | Nadia Owusu |
| Vertaler: | Anne Jongeling |
| Voorlezer: | Sosha Duysker |
| Prijs: | 15,99 |
| Duur: | 9 uur en 18 minuten |
| Uitgever: | Signatuur |
| Verschijningsdatum: | 23-04-2021 |
Nadia Owusu is schrijver en stedenbouwkundige. Daarnaast werkt ze voor Living Cities, een organisatie die zich hardmaakt voor economische raciale gelijkheid. Haar werk is onder andere verschenen in The New York Times , Literary Review en Catapult . In 2019 won ze de Whiting Award voor het manuscript van Naschokken .
Rome, Italië, zeven jaar
Mijn moeders haar is lang, steil en zwart. Het wappert achter haar aan in de wind. Ze loopt weer weg. In het maanlicht is ze als een spookschip dat op verglaasde wateren afdrijft naar een plek waar hemel en zee elkaar raken, tot het achter de kromming van de aarde verdwijnt, en het moment is zo vergankelijk, zo ontastbaar, dat ik me afvraag, als een glimp van haar nog in zicht is, of ze er wel was. Ze draait zich niet naar me om terwijl ik haar vanaf de drempel nakijk. Ik ben zeven jaar oud, ingepakt in een roze trui en een dikke gevoerde jas en mijn wollen muts is ver over mijn ogen getrokken. Mijn witte sokken zijn zompig en klam van de regen die in mijn zwarte gymschoenen is gesijpeld die ik altijd, weer of geen weer, per se aan wil. Ik wil haar naroepen, maar ik ben bang dat ze zich niet zal omdraaien. Of dat ze dat wel doet en dan, wat erger is, nog altijd niet voor mij zal kiezen. Ze neemt plaats op de passagiersstoel van de blauwe Fiat die haar man van een kennis heeft geleend. Ze willen nog een dagje door Rome rijden voor ze terugvliegen naar Massachusetts. Ze zijn in Venetië op vakantie geweest.
Voordat mijn moeder vanmorgen zonder waarschuwing of teken vooraf verschijnt, word ik wakker van de regen. Het is donker buiten, zo donker dat ik even denk dat het nog nacht is, maar dan ruik ik pannenkoeken. Op zaterdagochtend bakt mijn vader altijd pannenkoeken
