Mijn eerste echte baan na mijn studie was als socialmediamanager bij een Rotterdams bedrijf dat on- en offline schoenen verkocht. Hoe ik die baan heb gekregen, snap ik zelf ook nog steeds niet. Sowieso door een flinke portie bluf, want mijn enige ervaring was dat ik zelf (te veel) op sociale media zat. Eigenlijk ook weer precies genoeg ervaring, nu ik er zo over nadenk, want niemand daar had enig idee wat ze met sociale media konden doen. Alleen dat ze er iets mee moesten was helder. En ik? Ik ging dat wel even cheffen.
De eigenaar van het bedrijf was zo’n typische ‘baas-baas’ naar wie iedereen luisterde. Alles wat hij zei werd als waarheid aangenomen en iedereen sprong op als hij binnenkwam. Ik vond het fascinerend. Mijn inner feminist vond er ook wel wat van en voelde veel weerstand tegen die cultuur, maar tegelijkertijd was deze man wel een rasondernemer en ik wilde zo veel mogelijk van hem leren.
Op een dag kwam hij het kantoor binnen, liep in een rechte lijn naar mijn bureau en zei: ‘Twittermeisje (je snapt de reserveringen van mijn inner feminist), ik heb tienduizenden ugg’s (nu niet meer zo hot hot hot, maar toen moest iedereen deze schoenen hebben) ingekocht voor de allereerste ugg-outlet van Europa. Ik huur de mooiste locatie van Rotterdam en jij moet hierover twitteren zodat heel het land het weet.’ En weg was hij. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen, want ik had geen idee hoe ik het hele land moest bereiken met Twitter. #help? Eén ding was zeker: I was not equiped for the job.
Dit is gelukkig niet het einde van het verhaal. Mijn redding bleek te zijn dat ik zelf de eigenaar was van twaalf paar ugg’s (geen grap). Ik was dat meisje dat met haar moeder naar een willekeurig industrieterrein in Amsterdam reed en uren in de rij stond voor een paar tientjes korting op deze schapenwollen stappers.
Ik was dus de ideale klant! Ik bedacht dat ik online een community moest gaan zoeken die mij kon helpen. En die bestond! De ugg-Lovers Hyvespagina had maar liefst 300.000 fans. Ze bespraken alles over… ugg’s.
Van welke nieuwe modellen en kleuren er wel in Amerika en niet in Nederland te koop waren, tot wanneer er ergens korting te vinden was (die krengen waren echt duur). Ik stuurde de moderator een berichtje en vroeg haar om hulp. Voor een paar gratis ugg’s zou zij de outlet op haar pagina onder de aandacht brengen. Ze ging akkoord en deze tactiek liep als een trein, maar het was niet genoeg. Ik moest zeker weten dat die mensen uit het hele land ook daadwerkelijk zouden komen. Dus liet ik honderden gouden vip-tickets drukken, die gewonnen konden worden. Wat je won? Korting kon ik niet geven, dus bedacht ik dat je hiermee de rij kon omzeilen en als eerste los kon gaan in de outlet. Hiermee manifesteerde ik meteen het idee van een enorme rij. Het werd zo’n groot succes dat de media met grote ploegen voor de deur stonden.
Twittermeisje werd tijdelijk mediameisje en voor ik het wist stond ik daar, 23 jaar jong, aan PowNews uit te leggen dat er echt geen konijntjes werden doodgeknuppeld voor een paar ugg’s. Toen de outlet na drie maanden dichtging, hadden we in die paar maanden meer bezoekers getrokken dan de Euromast in een heel jaar.