Er was eens een vrouw die zo sterk was dat je je over haar geen zorgen hoefde te maken. Ze kon voor zichzelf opkomen, was niet op haar mondje gevallen, kwam haar beloften altijd na en zorgde niet alleen voor zichzelf, maar ook voor anderen. Ze was als kind al een flinke meid, die braaf haar huiswerk maakte, haar eigen boterhammen smeerde, haar gevoelens voor zichzelf hield en volwassenen niet tot last was.
Hieronder lees je meer over ‘het sterkevrouwensyndroom‘; een fragment uit Wees eens lief voor jezelf van Maaret Kallio.
Toen ze opgroeide, werd de flinke meid een sterke vrouw die zich niet snel uit het veld liet slaan. Ze verving de doorgeslagen stoppen, ontdooide de vriezer en raapte in het voorbijgaan nog wat speelgoed van de vloer. Zonder klagen ruimde ze braaksel op, ze werkte voorbeeldig al haar taken af en zorgde zonder morren voor de kinderen. Zij wist wanneer de leraren jarig waren, stond klaar voor rouwende familieleden en kon alles aan zonder ooit een beroep op anderen te doen.
De sterke vrouw zeurde en zanikte niet, want wie sterk is, klaagt niet. Ook als ze het moeilijk had, vermande ze zich en slikte ze haar tranen weg. De sterke vrouw deed niet onder voor mannen, en ook niet voor andere vrouwen. Wel ging ze bijna ten onder aan zichzelf.
Je zult vast weleens hebben gehoord van het bravemeisjessyndroom, maar het sterkevrouwensyndroom is minder bekend. Je hoort er weinig over, want sterke vrouwen redden zichzelf wel. Misschien is dat ook zo, maar daardoor blijven ze wel grotendeels onzichtbaar. Onder al die kracht klopt vaak een eenzaam hart.
‘Sterke vrouwen verdienen dubbel zoveel liefde, omdat ze in al hun volmaaktheid over het hoofd gezien dreigen te worden,’
Finse actrice Eija Ahvo in het lifestylemagazine Voi hyvin.
Als het sterke kinderen betreft, herkennen zelfs professionals het syndroom niet altijd, omdat zulke kinderen het volwassenen gemakkelijk maken door initiatief te tonen en actief te zijn. Daar hangt wel een prijskaartje aan: alleen hun zelfstandige en succesvolle kant kan in de ogen van anderen op erkenning en bevestiging rekenen. Ze krijgen niet genoeg liefde en aandacht, hulp en veiligheid, want ze kunnen het zo goed alleen af. Uiteindelijk stopt zo’n sterk kind zijn gevoelige kanten steeds dieper weg en zoekt het steeds minder hulp bij anderen.
Maar zelfs de sterkste mensen hebben soms een schouder nodig om op te leunen. Hoewel ze vaak zelf de rol van verantwoordelijke en bereidwillige op zich nemen, is het voor hen net zo belangrijk als voor ons allemaal om af en toe ook zwak, behoeftig en machteloos te mogen zijn. De mensen om hen heen zouden er goed aan doen om eens dieper onder de oppervlakte te kijken: niemand is zo sterk dat hij geen medeleven en positieve feedback nodig heeft of geen gebreken mag hebben. Hoe zelfredzaam iemand ook is, hij zal altijd blijven verlangen naar de nabijheid van anderen. Ook wie sterk is kent momenten waarop hij het niet meer in zijn eentje aankan.
Soms is het allersterkste wat je kunt doen: vertellen dat je niet meer kunt. En soms is de ruimhartigste daad juist hulp aan te bieden aan degene die er het minst behoefte aan lijkt te hebben.
Maaret Kallio (1977) is psychotherapeut, relatietherapeut, mindfulnesscoach en schrijver. Ze schreef al meer dan tien boeken over verschillende onderwerpen, van zelfcompassie tot de ontwikkeling van het kind. Ze heeft daarnaast een wekelijkse column in de grootste Finse krant.