De zoektocht naar de Grid

Inleiding

Mijn schrijfwerk heeft een paar jaar lang een unieke plaats ingenomen. Als redacteur van Jane’s Defence Weekly, het tijdschrift voor insiders uit de militaire en inlichtingengemeenschap, had ik toegang tot de hoogste echelons van de mondiale defensie-industrie, en onthulde ik hun gebruik van wetenschap en technologie die zogenaamd niet bestaan.

Jane’s Defence Weekly

Uri Geller

In 2004 werd ik hierdoor bij Uri Geller thuis uitgenodigd, de wereldberoemde lepelbuiger en paranormaal begaafde. Geller had net The Hunt for Zero Point gelezen en wilde me vragen stellen over mijn research voor het boek. Het boek was inmiddels een soort cult geworden. Als je het googelt, tref je ik weet niet hoeveel complottheorieën over mij en het onderwerp van het boek aan.

Ik heb voordrachten gegeven over The Hunt aan bedrijven uit de lucht- en ruimtevaarttechnologie; ik heb voor leiders uit het bedrijfsleven en durfkapitalisten een korte uiteenzetting gehouden over nulpuntenergie; ik ben bij rocksterren backstage geweest om over het boek te praten; ik heb nulpuntwapens besproken met scenarioschrijvers van James Bond-films; ik ben eens gevraagd door een Amerikaanse religieuze sekte om de spirituele betekenis van het boek te bespreken – en ik kreeg het verzoek een exemplaar te signeren voor Neil Armstrong.

Maar bij Geller lag het anders. Hijzelf heeft zijn portie publiciteit – goede en slechte – dubbel en dwars gehad sinds hij aan het begin van de jaren zeventig naar voren trad om overal ter wereld zijn telepathische, helderziende en psychokinetische kunsten te vertonen. Als hij een goochelaar is, dan is hij een goeie – en ik, altijd sceptisch, kreeg de kans om zijn ‘krachten’ van dichtbij te bekijken.

Tijdens twee bezoeken bij hem thuis bewees Geller zijn vermogen om metaal te buigen ‘met niets meer dan de kracht van [zijn] geest’. De eerste keer pakte hij een lepel uit zijn keukenla, raakte die aan met zijn wijsvinger en boog deze in een hoek van negentig graden. De keer erop zei hij dat ik mijn gezin mocht meenemen – en mijn eigen lepels. Mijn toen achtjarige zoon William nam een vriendje mee, John. Uri vroeg John om twee theelepels met de ruggen tegen elkaar te houden. Vervolgens verzocht hij hem om de hals van de bovenste lepel met zijn wijsvinger aan te raken. Geller raakte de lepels geen moment zelf aan. Beide begonnen voor onze ogen te buigen en bleven dat doen toen John ze op tafel legde. Ze hielden er pas mee op toen ze tot bijna volmaakt rechte hoeken waren gekromd.

Uri Geller vertoont zijn vermogen om metaal te buigen aan een grote menigte

Dit zou voor mij van ondergeschikt belang zijn geweest, ware het niet dat Geller betrokken was bij een reeks experimenten in de jaren zeventig in opdracht van het wereldberoemde Stanford Research Institute en de CIA. Vervolgens werkte hij voor de Israëlische militaire inlichtingendienst in een periode waarin strikt geheime ‘psi-oorlogvoering’ aan beide zijden van het IJzeren Gordijn serieus werd onderzocht.

Geller heeft nooit in het openbaar gesproken over de mind control-opdrachten die hij heeft uitgevoerd voor de Mossad, maar het zou daarbij onder meer zijn gegaan om het onklaar maken van het Egyptische radarsysteem tijdens de bestorming op Entebbe in 1976 en het wissen van floppydisks van Russische diplomaten. Hij heeft toegegeven dat zijn Israëlische bazen hem ooit vroegen om met zijn gave het hart van een varken te stoppen – wat hij weigerde te doen omdat hij wist dat het volgende slachtoffer een mens zou zijn. Paranormale oorlogvoering vormt de werkelijk bestaande achtergrond van Grid.

Ingo Swann

Kort na mijn bezoek aan Geller nam een man die ooit ‘de grootste paranormaal begaafde op aarde’ werd genoemd, contact met me op. Ingo Swann was net als Geller gerekruteerd om voor de CIA te werken. Swann staat bekend als de ‘vader van remote viewing’ – het vermogen om verre objecten in tijd en ruimte te ‘zien’. De CIA had kijken op afstand vijftien jaar lang gebruikt om de Sovjet-Unie te bespioneren.

De gepensioneerde Swann, wiens gezondheid te wensen overliet, nodigde mij uit in zijn vier verdiepingen tellende huis in Manhattans Lower East Side. Net als Geller wilde hij het hebben over The Hunt for Zero Point, waarin hij een kleine rol speelt. Dr. Hal Puthoff, de collega van Swann op het Stanford Research Institute, was daarin een van de hoofdpersonages. Hij hield zich bezig met wel heel vreemde wetenschap: ufo’s, antizwaartekrachtvoortstuwing, exotische ‘vrije’ energie en ‘paranormale spionage’. Puthoff is een zeer begaafd fysicus en nog altijd adviseur van het Pentagon. Zijn veiligheidsclearance is, net als zijn kennis, omgeven met mysterie.

Mijn eerste bezoek aan Swanns huis was een enerverende ervaring. De kelderverdieping, een doolhof van onderling met elkaar verbonden vertrekken, deed denken aan de set van een griezelfilm. Hij had deze onlangs in samenwerking met een sjamaan gezuiverd van een boosaardige entiteit, die het gebouw in een gierende windvlaag en met klapperende deuren verliet.

Aangestaard door zijn visionaire kunstwerk, onder andere scènes uit afgelegen delen van de kosmos die hij beweerde op afstand te hebben bezocht, bespraken Swann en ik zijn werk voor de cia. Een van zijn doelwitten was een Sovjetinstelling voor biologische wapens geweest, waar experimenten waren uitgevoerd op politieke gevangenen en criminelen. Hij was ervan overtuigd – en dat is cruciaal – dat de vermogens die hem in staat stelden om vrij door tijd en ruimte te reizen, paranormaal noch uniek waren; volgens hem is dat vermogen latent in ieder van ons aanwezig.

Een paar jaar lang trainde hij een strikt geheime Amerikaanse legereenheid in de kunst van remote viewing. Wetenschappers zoeken al jaren naar een verklaring voor buitenzintuiglijke waarneming; hoe het komt dat mensen met een ‘bijzondere intuïtie’ toegang kunnen krijgen tot ‘niet-lokale’ informatie via telepathie, helderziendheid en voorkennis. Volgens Swann en Puthoff was hier niets mystieks aan. Remote viewers maakten verbinding met een zee aan informatie in een veld dat kwantumfysici wel kennen; en de gegevens uit dit veld, dat Swann (lang voor de film) ‘de matrix’ doopte, waren toegankelijk voor degene die op afstand kijkt via iets wat hij en Puthoff beschreven als een ‘signaallijn’. De informatie op deze signaallijn moet net als de golf die in een radio binnenkomt door de menselijke ontvanger worden gedecodeerd; volgens Swann wordt dit proces uitgevoerd in het onderbewustzijn, in de rechterhersenhelft.

De matrix

Mystici uit alle culturen en religies kennen deze matrix al duizenden jaren. Hebreeërs spreken over het Gedenkboek, christenen het het Boek des levens. Hindoes kennen het als De Akashakroniek. Deze informatie blijft voorgoed bestaan. Ze houdt stand in het weefsel van tijd en ruimte – zoals in De Akashakroniek staat. Ervin Laszlo, hoogleraar filosofie en systeemtheorie – tweemaal genomineerd voor de Nobelprijs voor de vrede – voert het tot nu toe overtuigendste argument aan voor een synthese van kwantumfysica en de ‘macro’-wereld die wij ervaren als ‘realiteit’ – en oppert de theorie volgens welke, in Grid, de NSA is verbonden met de Grid.

Nick Cook