Christie Tate
Christie Tate is schrijver en essayist. Haar werk is gepubliceerd in onder andere The New York Times, The Washington Post en Chicago Tribune. Haar essay Promised Lands won de New Ohio Review-prijs voor non-fictie. Ze woont in Chicago.
Hoe groepstherapie het leven van Christie Tate heeft gered
Een uniek kijkje in de wereld van groepstherapie, alsof je de sessies echt meemaakt.
Christie Tate was de beste rechtenstudent van haar jaar en had eindelijk haar eetstoornis onder controle. Maar waarom reed ze dan fantaserend over haar eigen dood door Chicago? Waarom voelde ze zich nog steeds zo verdrietig en ellendig, ondanks alles wat ze had bereikt?
Toen kwam dr. Rosen op haar pad, een therapeut die haar verzekerde dat hij haar leven zou veranderen als ze bij hem in groepstherapie zou gaan. Het enige wat ze zou moeten doen, was opdagen en eerlijk zijn. Eerlijk over alles.
En zo beginnen deze eerlijke, pijnlijke, bij vlagen hilarische memoires over de werking van groepstherapie; hoe je wordt afgebroken en langzaam weer wordt opgebouwd.
ISBN: | 9789400513358 |
NUR: | 770 |
Type: | Paperback |
Auteur(s): | Christie Tate |
Prijs: | 21,99 |
Aantal pagina's: | 320 |
Uitgever: | Lev. |
Verschijningsdatum: | 12-01-2021 |
ISBN: | 9789044932317 |
NUR: | 770 |
Type: | E-book |
Auteur(s): | Christie Tate |
Prijs: | 12,99 |
Aantal pagina's: | 324 |
Uitgever: | Lev. |
Verschijningsdatum: | 12-01-2021 |
ISBN: | 9789046174531 |
NUR: | 770 |
Type: | Luisterboek |
Auteur(s): | Christie Tate |
Voorlezer: | Nathalie van Gent |
Prijs: | 13,99 |
Duur: | 13 uur en 21 minuten |
Uitgever: | Lev. |
Verschijningsdatum: | 18-01-2021 |
We zaten tegenover elkaar aan het type ‘gezonde’ maaltijd dat wordt geserveerd met kiembrood en friet van zoete aardappel. Marnie leek
buitengewoon opgewekt. Had ze nou lipgloss op? ‘Je lijkt gelukkig,’ zei ik.
‘Het komt door mijn nieuwe therapeut.’
Ik zat met mijn vork een spinazieblaadje achterna op mijn bord. Zou een therapeut me kunnen helpen? Ik liet de hoop opflakkeren. In
de zomer voordat ik rechten was gaan studeren, had ik gebruikgemaakt van acht gratis sessies bij een maatschappelijk werker, aangeboden door
een ondersteuningsprogramma voor werknemers. Ik was ondergebracht bij een zachtmoedige vrouw die June heette en die met een
uitgestreken gezicht lange strokenrokken droeg. Ik vertelde haar geen van mijn geheimen, want ik was bang dat ik haar van streek zou
maken. Therapie leek, net als het hebben van een echt hechte band met mensen, een ervaring waarbij ik was gedoemd een buitenstaander
te zijn, mijn gezicht tegen het raam gedrukt.
‘Ik zit in een groep met alleen maar vrouwen.’
‘Groep?’ Mijn nekharen gingen direct overeind staan.