Rewitched

Een heks voelt het altijd als ze in de aanwezigheid is van iemand die net als zij is geboren met magische gaven. Nog voordat er kennis wordt gemaakt, nog voordat er magie wordt uitgevoerd, registreert ze onbewust dat zo iemand er is. Eerst voelt een heks het op haar huid. Er is een prikkend gevoel, zoals dat van knettersuiker en statische elektriciteit, dat haar meteen een huiverend kippenvel bezorgt. Ze proeft een verandering in de lucht zodra die scherper en zoeter wordt, bijna koperachtig. Dan komt de geur, sterk als aarde en sintels en knapperige toffeeappels die samen een bedwelmend aroma vormen dat alleen maar kan worden omschreven als ‘warmte’ en ‘thuis’. Maar vooral zullen haar oren en duimen gaan tintelen, waardoor de vonk van haar intuïtie wordt aangewakkerd. Het geluid van de voetstappen van een heks fluistert haar toe dat er iets staat te gebeuren.

Helaas voor Belle was dit waardevolle inzicht in hoe de dingen werkten nogal overbodig gebleken, want met haar negentwintig jaar, driehonderddrieënzestig dagen en een paar uur was ze nog nooit een andere heks tegengekomen. Behalve dan haar eigen moeder natuurlijk, en haar grootmoeder, die een paar jaar geleden was overleden. Er was een kort, verrassend en ietwat ongemakkelijk bezoek van een paar leiders van de coven, die op haar vijftiende verjaardag waren langsgekomen om het lange proces van haar verdonkering te beginnen. Maar Belle kon zich daar nog maar weinig van herinneren, omdat ze het allemaal heel gênant vond en zich het grootste deel van de ceremonie achter haar hand had verscholen, blozend en in de vurige hoop dat het allemaal snel voorbij zou zijn. Sinds ze haar krachten had ontvangen, had ze geen enkel contact meer gehad met de coven en moest ze maar in haar eentje de mogelijkheden van magie zien te ontdekken, wat de normale gang van zaken was.

Omdat ze was opgegroeid met de vredige, zachtaardige spreuken van haar moeder als onderdeel van het dagelijks leven, hoorde magie er gewoon bij, voor haar. Er was geen groots moment van herkenning, omdat het altijd al zo was geweest. De golf van magie die van Bonnie uitging en die Belle overspoelde als ze in de buurt van haar moeder was, was zo normaal dat ze het nauwelijks nog opmerkte.

Belle verwachtte inmiddels allang niet meer dat ze ooit nog een andere heks zou tegenkomen. Hun soort kwam tegenwoordig nauwelijks nog voor, en met elke generatie leek het zeldzamer te worden. En ze was niet van plan om zelf op zoek te gaan, want dat was vragen om problemen. Ze leefde rustig haar leven in de niet-wicca wereld en dat beviel haar prima.

‘Belle, wat had ik je nou gezegd over die klantenkaarten? Je deelt zomaar aan Jan en alleman stempels uit, dat kost me een fortuin.’

Violet was een onberispelijke zakenvrouw. Haar dure pakken waren altijd pastelblauw of -paars (een levenslange gewoonte vanwege haar kleurrijke naam), haar zilvergrijze haar werd twee keer per week gestyled en in de haarlak gezet. Tegenwoordig liep ze langzaam maar doelbewust met een elegante zilveren wandelstok en ze had een indrukwekkende collectie vintage sjaals. In alle jaren dat ze bij Lunar Books werkte had Belle Violet nog nooit twee keer dezelfde sjaal zien dragen, dat wist ze bijna zeker. Hoewel ze nog steeds een vinger aan de pols hield, kwam Vi al een poosje wat minder vaak in de winkel. Ze kwam nog maar één of twee keer in de week langs om met die vinger langs het stof te vegen, iedereen even in de wangen te knijpen en om te controleren of Belle niet iets doms deed, zoals twee stempels op klantenkaarten zetten in plaats van één.

‘Vi,’ riep Belle over haar schouder, terwijl ze een stapel nieuwe titels op hun tijdelijke plek schoof. ‘Het is donderdagmiddag twee uur en de zaak is bomvol. Ik geloof niet dat je je zorgen hoeft te maken over de papieren boekenleggers die ik uitdeel.’ Ze ging op haar tenen staan om een wel heel dikke bundel met mythologische verhalen van de bovenste plank te pakken en baande zich vervolgens beleefd een weg door de zee van klanten terug naar haar baas.

Violet keek haar een beetje schaapachtig aan terwijl ze haar een paar verdwaalde gebonden boeken overhandigde. ‘Ach, je weet dat ik het niet echt erg vind. Ik vond het juist leuk dat je ze altijd in elk boek stopte, als een klein cadeautje. Maar Christopher zegt dat we uiteindelijk meer verdienen als we een beetje op de kleintjes letten en…’

Belle viel haar in de rede. ‘Christopher zegt zoveel.’ Violet trok haar wenkbrauwen op en Belle hield zich in. ‘Wat geweldig is, en ik waardeer zijn input altijd. Uiteraard.’ Ze schraapte haar keel. ‘Ik moet nog steeds wennen dat hij er is en dat hij allerlei veranderingen doorvoert.’