Iets waar volgens Dr. Joshua Wolrich veel te weinig over gesproken wordt, is ‘gewichtsstigma‘. Dit komt neer op het discrimineren van mensen, op basis van hun gewicht. Door het (onjuiste) beeld wat de meeste mensen van dikkere mensen hebben, wordt deze vorm van discriminatie vaak goedgepraat. Het moet echter veel serieuzer genomen worden dan nu wordt gedaan; het kan namelijk mensenlevens kosten.
Lees hier alvast een voorproefje over gewichtsstigma uit Voeding is geen medicijn door Joshua Wolrich.
‘Gewichtsstigmaʼ is discrimineren of stereotyperen op basis van iemands gewicht. Het komt veel vaker voor dan we willen toegeven. Hoe vaak heb je niet een tv-serie gezien waarin het dikke personage werd afgeschilderd als onhandig, lui of de clown van het stel? Maar wanneer heb je voor het laatst een dik personage gezien dat het voorwerp was van romantische belangstelling? Onderzoek suggereert dat gewichtsstigma bijna net zo vaak voorkomt als rassendiscriminatie, en toch is het niet alleen sociaal aanvaardbaar gebleven, maar wordt het ook vaak aangemoedigd door de media en de overheid. In onze cultuur wordt een hoger lichaamsgewicht over het algemeen gezien als een afspiegeling van een gebrek aan moreel karakter, slechte hygiëne en een lage intelligentie, om er maar een paar te noemen. Het spreekt voor zich dat absoluut niets hiervan waar is.
Dit soort discriminatie komt schokkend vaak voor in de gezondheidszorg. Het is aangetoond dat artsen in hoge mate behept zijn met een expliciete en impliciete ‘antivetʼ-bias, hetgeen maakt dat ze dikke patiënten als vervelend en onwillig zien. Eén studie bracht aan het licht dat meer dan de helft van de patiënten met het label overgewicht of ob**s meldde dat ze ongepaste opmerkingen rondom gewicht kregen van hun arts.
Dit heeft tot gevolg dat artsen dikke patiënten gepaste medische zorg ontzeggen. Een kenmerkend voorbeeld hiervan is te vinden in de context van bekkenbodemonderzoek voor het opsporen van aandoeningen als baarmoeder- en eierstokkanker. Artsen zijn aantoonbaar terughoudender om een dergelijk onderzoek uit te voeren wanneer de patiënt dik is. Ben je al net zo boos als ik?
Gewichtsstigma kost mensenlevens. Eén recent voorbeeld hiervan is van een anonieme patiënte die een afspraak had om een uitstrijkje te laten maken. De verpleegkundige die de procedure uitvoerde, klaagde dat ze haar werk niet goed kon doen vanwege het vet van de patiënte en zei tegen haar dat ze eerst moest afvallen voordat ze mocht terugkomen. De patiënte is nooit meer teruggegaan en is uiteindelijk op haar tweeëndertigste overleden aan uitgezaaide baarmoederhalskanker.
Dit is een pijnlijk voorbeeld van de realiteit waar gewichtsstigma in de gezondheidszorg toe leidt; niet alleen is de kans groot dat patiënten afspraken vermijden, de kans is ook groot dat ze in het vervolg helemaal geen medische hulp meer zoeken. Onwetendheid is niet langer een excuus; het is ónze verantwoordelijkheid als gezondheidszorgprofessionals om dit soort dingen uit de weg te ruimen.
Het ondervinden van gewichtsstigma is ontzettend schadelijk en wordt in verband gebracht met talloze effecten op iemands psychische en fysieke gezondheid. Dit omvat:
Zet dat allemaal bij elkaar en je komt uit bij het gegeven dat gewichtsstigma zelf aantoonbaar het risico op overlijden vergroot met bijna 60 procent.
Eén rechtvaardiging die ik hoor voor waarom het stigmatiseren van iemand vanwege zijn gewicht valide is, is dat diegene dan gaat afvallen. ‘Zachte heelmeestersʼ, zeg maar. Dit is echt je reinste onzin. Nog daargelaten dat het zelfs als het inderdaad zo was nooit een excuus kan zijn voor discriminatie, kan gewichtsstigma juist een gewichtstoename bevorderen. De stress van het ondervinden van stigma kan leiden tot het gebruik van voeding als copingmechanisme en tot meer eten, en het gelijktijdig vermijden van lichaamsbeweging.
Het wordt tijd dat we dit allemaal serieus gaan nemen. Nu.
Joshua Wolrich
Het boek dat iedereen wakker moet schudden over waarom diëten niet werken.
In Voeding is geen medicijn baant Joshua Wolrich zich een weg door voedingswetenschap (de goede en slechte) om bepaalde mythes te ontkrachten die veel van ons zonder twijfel voor waar hebben aangenomen.
Als je je ooit hebt afgevraagd of je suiker zou moeten laten staan, intermittent fasting zou moeten proberen, een sapkuur zou moeten doen, of als je al dieet na dieet hebt gevolgd (die allemaal niet werkten), dan is dit boek voor jou.
Dr. Joshua Wolrich werkt in Londen als arts en is verbonden aan de National Health Service. Hij strijdt tegen onjuiste feiten over voeding en gezondheid en het stigma dat met gewicht samenhangt. In plaats daarvan zorgt hij ervoor dat zijn patiënten een betere en gezondere relatie hebben met voeding en hun lichaam.
Het voorjaar brengt vernieuwing en frisheid, maar voor sommigen kan het ook een tijd van vermoeidheid en lusteloosheid zijn. Hier zijn vijf effectieve strategieën, elk ondersteund door een boek dat je op weg helpt naar een positieve verandering.
Blue Monday staat bekend als de meest deprimerende dag van het jaar. Daarom hebben wij 15 boeken op een rijtje gezet, zodat jij deze dag positief doorkomt!
Het programma van Een leven lang schrijven van Julia Cameron duurt zes weken. In de eerste week investeer je vooral – je bereidt jezelf voor op de langdurige verbintenis tussen schrijver en project. Lees hier een fragment met 5 opdrachten
In het afgelopen jaar zijn er weer volop inspirerende non-fictieboeken uitgekomen. Hier vind je een overzicht van de top 10 non-fictie van 2023 die zijn verschenen bij Lev. uitgevers.